Glukozuria to przekroczony prog nerkowy glukozy. Co oznacza cukier w moczu

Nasze komórki zużywają ją w różny sposób, ale głównym mechanizmem jej wykorzystywania jest glikoliza - ciąg reakcji biochemicznych, podczas których jedna cząsteczka glukozy zostaje przekształcona w dwie cząsteczki pirogronianu. Pirogronian wchodzi w kolejne ciągi i cykle reakcji chemicznych, w wyniku czego nasze komórki uzyskują energię - dosłownie - w postaci adenozynotrifosforanu, znanego jako ATP. Niezbędność glukozy w funkcjonowaniu naszych organizmów jest bezdyskusyjna, jednak istnieje coś takiego, jak "za dużo glukozy" i stan ten nazywamy nieprawidłową tolerancją glukozy, stanem przedcukrzycowym, czy wreszcie - cukrzycą. Ponieważ glukoza dostaje się do tkanek i narządów z przewodu pokarmowego przez krew, w celach diagnostycznych możemy mierzyć jej poziom z próbki krwi. Możemy ocenić także jej poziom w moczu i - jak za chwilę się przekonamy - przydatne jest to nie tylko u diabetyków. Glukoza, czy to przyjmowana w postaci węglowodanów, czy powstająca w wyniku wewnętrznych cykli przemian związków chemicznych, dostaje się do odległych komórek za pomocą krążącej krwi. Krew jest filtrowana przez nerki, które zbudowane są z tzw. kłębuszków nerkowych. Filtracja kłębuszkowa - bo tak nazywamy pierwszy etap tego procesu - zachodzi w obu nerkach i umożliwia uzyskanie przesączu, który nazywamy moczem pierwotnym. W dalszej części będzie ulegał on kolejnej filtracji i zagęszczaniu, dzięki czemu powstanie mocz ostateczny. Mocz pierwotny zawiera w swoim składzie glukozę, której pozbawiony jest mocz ostateczny. To oznacza, że Gdy stwierdzamy jej obecność w badanym moczu, możemy mieć pewność, że mamy do czynienia z jedną z dwóch możliwości: Obecność glukozy w moczu nazywamy glukozurią. Do moczu ostatecznego . Próg nerkowy to wartość graniczna dla występowania danej substancji w osoczu, po przekroczeniu której przedostaje się ona do moczu. Próg nerkowy, po którym glukoza przenika do moczu, niejako znosząc możliwości "powstrzymywania jej" przez nerki, to . Dlatego obecność glukozy w moczu może zwiastować problemy z metabolizmem glukozy i cukrzycę. Kolejnym mechanizmem, przez który dochodzi do przedostawania się glukozy do moczu, jest Uszkodzenie struktur nerkowych powoduje zniesienie mechanicznej bariery, izolującej krew od jej przesączu - moczu pierwotnego. W związku z tym stwierdzając obecność glukozy w moczu, możemy mieć podejrzenie uszkodzenia nerek o różnej etiologii, zwłaszcza jeśli we krwi pacjenta nie stwierdzamy hiperglikemii. Dzieje się tak zarówno w przypadku ostrych jak i przewlekłych chorób nerek. Rzadko zdarza się, że glukoza w moczu znajduje się z powodu stanu, zwanego Glukozuria nerkowa dziedziczy się jako cecha autosomalna (recesywna lub dominująca), najczęściej związane jest to z mutacją genu dla tzw. kotransportera sodowo-glukozowego 2 (SGLT2), będącego białkiem, związanym z transportem glukozy. , co jest jednym z objawów to złożone zaburzenia czynności cewek nerkowych, które prowadzą do utraty z moczem różnych substancji odżywczych, w tym cukrów. (ta, którą dziedziczymy) nie stanowi problemu i nie zwiastuje żadnych dodatkowych dolegliwości. Inaczej jest w przypadku powikłań w zespole Fanconiego, który jest chorobą. Dodatkowo, w przebiegu leczenia cukrzycy lekami z grupy flozyn, następuje zahamowanie wchłaniania zwrotnego glukozy z dalszego kanalika nerkowego, w związku z czym przedostaje się ona ostatecznie do moczu. Jest to celem terapeutycznym tej grupy leków u chorych na cukrzycę i stanowi pożądany efekt. . Stwierdzenie jej obecności w przygodnym badaniu moczu powinno uruchomić sekwencję dodatkowych, kolejnych badań, zwłaszcza w kierunku cukrzycy, następnie w kierunku chorób, przebiegających z uszkodzeniem nerek. Nie powinniśmy lekceważyć obecnej w moczu glukozy, ponieważ zarówno cukrzyca, jak i uszkodzenie nerek, to bardzo poważne sprawy, którymi niezwłocznie powinniśmy się zająć. Źródła: · https://www.mp.pl/pacjent/nefrologia/choroby/chorobyudoroslych/51933,glukozuria-nerkowa · https://www.mp.pl/podrecznik/pediatria/chapter/B42.168.4.3. · Dembińska - Kieć A., Naskalski J. W. (red.), Diagnostyka laboratoryjna z elementami biochemii klinicznej, Urban & Partner, Wrocław 2002. · Praca zbiorowa, Interna Szczeklika 2023, Medycyna Praktyczna, Kraków 2023.