To oni podpisali kapitulacje Powstania Warszawskiego. Niemcy nie dotrzymali obietnicy

"Wśród powstańców i ludności cywilnej panował głód. Zawiodły wszystkie nadzieje na skuteczną pomoc lotnictwa z Zachodu i na podjęcie wielkiej ofensywy radzieckiej. Kolejne upadki nadbrzeżnych dzielnic nie pozostawiały miejsca na złudzenia" — pisał o motywach kapitulacji historyk Jerzy Kirchmayer w "Powstaniu Warszawskim". Pod kapitulacją Powstania Warszawskiego podpisali się pełnomocnicy "Bora" 28 września 1944 r. powstańcy szacowali, że zapasy głodowych racji żywnościowych skończą się im za trzy dni. Dlatego komendant główny AK gen. Tadeusz "Bór" Komorowski zdecydował o nawiązaniu kontaktu z Niemcami i rozpoczęciu rokowań kapitulacyjnych. Po Powstaniu Warszawskim trafiła do obozu. Ojciec wykupił ją od pazernego SS-mana za znaczki 30 września 1944 r. do siedziby Ericha von dem Bacha-Zelewskiego, który odpowiadał za niemiecką pacyfikację powstania, przybyli delegaci Komendy Głównej Armii Krajowej. W skład polskiej delegacji wchodzili przedstawiciele Czerwonego Krzyża, Rady Głównej Opiekuńczej (organizacji pomocowej), a AK reprezentowali płk Kazimierz Iranek-Osmecki oraz ppłk. Zygmunt Dobrowolski. To ich podpisy znajdują się pod tekstem podpisanej 2 października umowy kapitulacyjnej. Wynikało z niej, m.in., że powstańcy (11,5 tys. walczących) otrzymają statut kombatantów wojennych, a cała ludność miasta (wówczas ok. 500 tys.) opuści Warszawę. Jeńcy trafili do Ożarowa, a stamtąd rozsyłano ich do obozów jenieckich. Ciężki los spotkał cywili. Po opuszczeniu stolicy Niemcy wysyłali ich wbrew ustaleniom na roboty przymusowe oraz do obozów koncentracyjnych, m.in. w Sztutowie na Pomorzu, czy do austriackiego Mauthausen. 80 lat temu zginął "mały powstaniec". Witold Modelski wyniósł broń spod czołgu Kto podpisał się pod kapitulacją Powstania Warszawskiego? Kazimierz Iranek-Osmecki i Zygmunt Dobrowolski byli przedwojennymi zawodowymi oficerami wojska polskiego. Po zakończeniu powstania trafili niemieckich obozów jenieckich dla oficerów — Iranek-Osmecki w Austrii, a Dobrowolski na terenie dzisiejszej Polski. Pierwszy z nich do końca życia pozostał na obczyźnie. Działał wśród polskiej emigracji w Londynie. Zmarł w 1985 r. Dobrowolski po wyzwoleniu został w kraju. Zmarł w 1972 r.