To nie szklana figurka. Jak tworzy sie jadalne rzezby

Wierzcie lub nie, ale to nie są wyroby szklane. Te rzeźby można zjeść. To tradycyjne japońskie rzemiosło nazywa się amezaiku. Delikatne rzeźby, zwykle zwierząt, ptaków i ryb, są formowane z cukru. Artysta Shinri Tezuka jest jedną z niewielu osób w Japonii, które praktykują amezaiku. Pracuje w Asakusa Amezaiku Ameshin w dzielnicy Taito City w Tokio. Ta sztuka jest atrakcyjna, ponieważ można ją konsumować. Oczywiście ktoś może stwierdzić, że rzeźba jest zbyt piękna, by ją zjeść, ale właśnie to jest jej mocą. Ludzi w Japonii przyciąga piękno w efemerycznych bytach. Podstawą dzieła sztuki jest syrop skrobiowy, który jest podgrzewany do 90 st. Celsjusza, i wymaga starannego monitorowania, aby mieć pewność, że konsystencja jest odpowiednia. Mieszanina jest ekstrahowana, a następnie ręcznie ugniatana. Wybierany jest mały fragment, który następnie jest uciskany w kulisty kształt. Artyści robią to gołymi rękami, co jest umiejętnością samą w sobie. Syrop jest montowany na patyku, a następnie formowany poprzez ciągłe ciągnięcie i przycinanie. Ostateczny kształt jest malowany barwnikiem spożywczym za pomocą delikatnych pędzelków. Nasze rzeźby robimy na różne sposoby. Robimy słodycze z gęstego syropu słodowego oraz takie w pełni bez syropu słodowego. Zmieniamy mieszankę w zależności od jej zastosowania — na przykład, czy rzeźba jest przeznaczona do natychmiastowego spożycia, czy na wystawę. Mieszankę zmieniamy również w zależności od pory roku. Szybka praca jest ważna, ponieważ rzeźby muszą być uformowane, zanim zastygną. Rzeźbienie złotej rybki zajmuje pięć minut, a malowanie do 10 minut. Tezuka ma 30 lat i jednym z najmłodszych praktyków. Minęło prawie dziewięć lat, odkąd zacząłem zajmować się tą sztuką. Pracowałem jako pirotechnik, ale kiedy szukałem czegoś interesującego, co stanowiłoby wyzwanie dla moich umiejętności rzemieślniczych i mógłbym tworzyć własnymi rękami, natknąłem się na tę sztukę. Praktycznie nikt jej nie uczył. Musiałem więc nauczyć się sam. Amezaiku powstało podobno w okresie Heian w VIII w. Cukier był tradycyjnie formowany w różne kształty i darowany świątyniom w Kioto. Rzeźby wykonywane były podczas przedstawień ulicznych w okresie Edo, który trwał od XVII do XIX w. Podstawowy składnik rzeźb, syrop mizuame, czyli "wodny cukierek", stał się wtedy bardzo popularny. Obecnie w Japonii żyje niewielu profesjonalnych rzemieślników zajmujących się amezaiku. Asakusa Amezaiku Ameshin ma dwa sklepy w Tokio. Mam ośmiu praktykantów i w końcu ci młodsi ludzie mówią, że chcą robić to na stałe. Powstało więc miejsce, w którym ludzie mogą nauczyć się tego rzemiosła.