Imigracyjne starcie Rady Ministrow z Komisja Europejska

Terminem pierwotnym był 9-10 stycznia, ale wtedy zachorowała – faktycznie, a nie dyplomatycznie – przewodnicząca Ursula von der Leyen. Wszyscy to uszanowali, wszak dla osoby w 67. roku życia każda niedyspozycja zdrowotna to już nie przelewki. Spotkania w pełnym składzie rządu unijnego z rządem państwa przejmującego pałeczkę są standardem, odbywają się na początku każdego stycznia i lipca. Oczywiście termin pierwotny na debatę byłby znacznie lepszy, albowiem od 20 stycznia już trwają planowe posiedzenia Rady UE, zarówno formalne w Brukseli, jak też nieformalne w Warszawie. Przypomnę, że kierowana obecnie przez polskich ministrów Rada UE to 27-osobowa – każde państwo ma jeden fotel – druga izba legislacyjna, współtworząca dyrektywy i rozporządzenia z pierwszą, czyli 720-osobowym Parlamentem Europejskim. W odniesieniu rangi instytucji unijnych do naszego systemu naczelnych organów państwa to mniej więcej odpowiednik Senatu. Kolejny już raz przypominam traktatowe umocowanie Rady UE – państwo sprawujące przechodnie przewodnictwo tej izby ma do powiedzenia aż/tylko tyle. Premier Donald Tusk utrzymał pierwotne miejsce wspólnego posiedzenia. Europejskie Centrum Solidarności w Gdańsku to obiekt naprawdę imponujący i niezwykle symboliczny. Notabene, ściąganie międzynarodowych eventów przez ich gospodarzy do miejsc bliskich im osobiście to standard. Na przykład Mark Rutte pierwszy po objęciu stanowiska sekretarza generalnego NATO szczyt sojuszu organizuje 28-29 czerwca 2025 r. naturalnie – jako były premier Holandii – w swojej rządowej Hadze. Donald Tusk byłby jeszcze bardziej u siebie, gdyby spotkanie KE z rządem zlokalizował w centrum Sopotu, w zespole niemal sklejonych hoteli Grand i Sheraton. W przerwie mógłby np. zaprosić komisarzy i ministrów na wspólny rekreacyjny spacer po pobliskim molo... W agendzie piątkowych branżowych oraz plenarnych debat jeden wątek wysuwa się na pierwszy plan. Donald Tusk twardo oznajmił rodakom – w oczywistym kontekście wyborczym – że Polska nie będzie implementowała unijnego pakietu migracyjnego. Dla KE to postawa szokująca, jako że w samej końcówce kadencji 2019-24 centrala UE odtrąbiła ogromny sukces. Po wieloletnim maratonie sporów instytucje unijne rzutem na taśmę sfinalizowały pakiet obejmujący dziesięć aktów prawnych PE i Rady UE. Druga izba, wtedy pod kierownictwem belgijskim, zastosowała tzw. podwójną większość, wymagającą zgody rządów co najmniej 15 z 27 państw zamieszkanych przez co najmniej 65 proc. ludności UE. Przeciwko głosowały Polska i Węgry – czyli rządy Donalda Tuska i Viktora Orbána – Czechy i Słowacja częściowo się wstrzymały, zaś Austria oprotestowała jedno z rozporządzeń. Pakiet 22 maja 2024 r. został opublikowany w Dzienniku Urzędowym UE. Obejmuje jedną dyrektywę, która ma zostać implementowana przez wszystkie państwa do 12 czerwca 2026 r., oraz dziewięć szczegółowych rozporządzeń, traktatowo wchodzących do 1 lipca 2026 r. na całym obszarze UE w życie... z automatu, czyli bez pytania kogokolwiek o zgodę! Deklaracja premiera grozi niewyobrażalną jeszcze niedawno konfrontacją bliskich sojuszników. Ursula von der Leyen oczekuje, że państwa członkowskie wręcz przyspieszą wdrażanie pakietu migracyjnego. U nas minister Adam Szłapka potwierdził w czwartek – czyli kilka godzin przed przylotem KE do Gdańska – niezastosowanie się rządu do obowiązku implementacji, drogą ustawową, migracyjnej dyrektywy. Unijny pakiet, przeciwko któremu rząd w Radzie UE faktycznie głosował, oceniany jest jako zagrażający bezpieczeństwo państwa. Zderza się to z traktatowym kanonem UE – otóż dyrektywa i dziewiątka rozporządzeń po opublikowaniu stanowią obowiązujący element tzw. acquis communautaire, czyli wspólnotowego dorobku prawnego, będącego unijną świętością.