Fotografowanie kosmosu. Jak zrobic zdjecia gwiazd przez teleskop

Spis treści: Jaki teleskop wybrać do astrofotografii? Wybór odpowiedniego teleskopu to fundament udanej astrofotografii. Teleskopy różnią się konstrukcją, jakością obrazu i możliwościami, dlatego przyjrzyjmy się trzem głównym kategoriom: teleskopom soczewkowym, zwierciadlanym oraz systemom katadioptrycznym. Teleskopy soczewkowe, nazywane refraktorami, są jednymi z najstarszych i najczęściej wybieranych modeli do astrofotografii. . Refraktory idealnie sprawdzają się w fotografii obiektów głębokiego kosmosu (tzw. "deep-sky"), czyli mgławic, galaktyk i gromad gwiazd. Wśród teleskopów soczewkowych szczególne miejsce zajmują modele apochromatyczne . Apochromatyczne refraktory umożliwiają fotografowanie z wyjątkową ostrością, co ma ogromne znaczenie przy uchwyceniu subtelnych detali mgławic czy spiralnych ramion galaktyk. Modele te są jednak droższe, dlatego częściej wybierają je zaawansowani astrofotografowie. Teleskopy soczewkowe mają mniejsze obiektywy w porównaniu do teleskopów zwierciadlanych, choć ich ceny są zbliżone. . Są jednak idealne do długich sesji z wykorzystaniem techniki "stackingu", gdzie większa liczba zdjęć tego samego obiektu jest nakładana na siebie w celu poprawienia jakości obrazu. Teleskopy zwierciadlane do skupiania światła wykorzystują lustra. Najpopularniejszymi reflektorami są modele Newtona, cenione przez astrofotografów za przystępność cenową i dużą aperturę (czyli wielkość obiektywu). . Modele Newtona wyróżniają się prostą konstrukcją i jasnym obrazem, co jest kluczowe dla uzyskania detali podczas obserwacji. Jedną z wad teleskopów zwierciadlanych jest ich wrażliwość na kolimację, czyli potrzebę regularnego kalibrowania lustra, a to bywa kłopotliwe, szczególnie dla początkujących. Dodatkowo reflektory mogą być cięższe i większe, co ogranicza ich mobilność i sprawia, że montaż jest bardziej skomplikowany. Systemy katadioptryczne łączą soczewki i lustra, oferując wszechstronne możliwości obserwacyjne. . Dzięki tym cechom często wykorzystuje się je w astrofotografii obiektów dalekiego kosmosu. Modele Schmidt-Cassegrain umożliwiają zastosowanie specjalnych kamer CCD i innych zaawansowanych urządzeń, co daje ogromne możliwości astrofotografom na każdym poziomie zaawansowania . Niestety mogą również mieć mniejszą jasność niż reflektory, przez co są mniej skuteczne w fotografii obiektów o słabym świetle. Montaż teleskopu – stabilność i precyzja to fundament astrofotografii Wybór odpowiedniego montażu zależy zarówno od rodzaju obiektów, które planujesz fotografować, jak i od technik, które zamierzasz stosować. Istnieją trzy główne typy montażu, które różnią się mechaniką i zastosowaniem. Montaż azymutalny jest jednym z najprostszych systemów mocowania teleskopu. ( ) ( ). Dla początkujących użytkowników montaż azymutalny jest łatwy do opanowania, dzięki czemu pozwala na szybkie rozpoczęcie obserwacji i krótsze sesje fotograficzne, które nie wymagają długiego naświetlania. Ten rodzaj montażu teleskopu nie jest idealny do dłuższych ekspozycji, ponieważ nie został zaprojektowany do precyzyjnego śledzenia ruchu gwiazd. Ruch obiektów na niebie nie jest równy na obu osiach - gwiazdy przesuwają się po łukach, . Montaż paralaktyczny jest bardziej zaawansowanym rodzajem mocowania teleskopu. Pozwala na śledzenie ruchu gwiazd w jednej osi, co odpowiada ich rzeczywistemu przemieszczaniu się po sferze niebieskiej. (w półkuli północnej jest to Gwiazda Polarna), aby uzyskać maksymalną precyzję w śledzeniu obiektów. Montaż ekwatorialny jest niezastąpiony w astrofotografii z długim czasem . Wówczas możemy fotografować galaktyki, mgławice i gromady gwiazd, które wymagają uchwycenia bardzo słabego światła, a więc dłuższych ekspozycji. Fotograf może skupić się na dopracowaniu parametrów zdjęcia bez obaw, że obiekt zniknie z kadru. Przed rozpoczęciem sesji fotograficznej konieczna jest dokładna kalibracja teleskopu i ustawienie go na biegun nieba Wiele nowoczesnych teleskopów wyposażonych jest w komputerowy system automatycznego śledzenia, . Dzięki takiemu rozwiązaniu teleskop automatycznie koryguje swoją pozycję, eliminując potrzebę manualnego ustawiania i ciągłego dostrajania pozycji. Automatyczne śledzenie to doskonałe rozwiązanie dla astrofotografów, którzy chcą uchwycić delikatne szczegóły mgławic, galaktyk i innych odległych obiektów, bez obawy o rotację pola i rozmycie. . Koszty teleskopów z automatycznym śledzeniem są wyższe, a to może stanowić barierę dla początkujących astrofotografów. Ponadto, systemy te wymagają dodatkowej kalibracji i zasilania, więc mogą być kłopotliwe podczas długich sesji z dala od źródła energii. Jaki aparat wybrać do astrofotografii? Smartfon może być wystarczający do podstawowej astrofotografii, zwłaszcza jeśli masz model z dobrą kamerą i odpowiednimi aplikacjami do długich ekspozycji. . Dobrze sprawdzają się modele z pełnoklatkową matrycą, która lepiej rejestruje szczegóły przy słabym świetle. Popularne marki, takie jak Canon i Nikon, oferują specjalne wersje swoich aparatów dostosowane do astrofotografii, z modyfikacjami filtrów podczerwieni. Kamery CCD i CMOS, używane w profesjonalnej astrofotografii, oferują znakomitą czułość i wysoką jakość obrazu. . Są to jednak bardziej kosztowne urządzenia (4000 - 16000 zł) i wymagają odpowiedniego oprogramowania do obróbki. Jak zamocować aparat lustrzankę lub bezlusterkowiec w teleskopie? Korzystając zarówno z lustrzanki, jak i z bezlusterkowca możemy fotografować kosmos bez obiektywu, w ognisku głównym teleskopu. . Po zdjęciu obiektywu aparatu, w bagnecie aparatu mocujemy pierścień T2. Ze względu na to, że każdy model aparatu ma inny system mocowania, dla niemal każdego aparatu potrzebny jest również odpowiedni pierścień T2.Po drugiej stronie pierścienia znajdziemy gwint T2. W ten gwint wkręcamy tuleję okularową 1,25", 2" lub łączymy ją bezpośrednio z wyciągiem okularowym. Od strony aparatu znajduje się odpowiedni gwint, a od strony wyciągu okularowego adapter. Do fotografowania planet przy użyciu lustrzanki lub bezlusterkowca można zastosować projekcję przez okular. . Obraz, powiększony przez okular, trafia na matrycę aparatu. Wielkość powiększenia można dostosować, zmieniając ogniskową okularu. Jednak efekty często nie przewyższają tych, które można uzyskać za pomocą aparatu kompaktowego. Warto również upewnić się, że wyciąg okularowy jest odpowiednio wytrzymały, aby stabilnie utrzymać ciężar aparatu i dodatkowych akcesoriów. Ustawienia aparatu pod astrofotografię – jak skonfigurować ekspozycję i ISO? Do fotografowania kosmosu zalecane są długie czasy naświetlania - nawet do kilku minut, aby można było uchwycić jak najwięcej światła. Długi czas naświetlania pomaga w rejestracji słabo widocznych obiektów, jednakże, im dłużej migawka aparatu jest otwarta, tym większe ryzyko, że jakiekolwiek ruchy aparatu spowodują rozmycie obrazu. . ISO powinno być ustawione na poziomie, który pozwala na rejestrację słabego światła, ale jednocześnie minimalizuje szumy. , w zależności od możliwości aparatu i stopnia ciemności otoczenia. Balans bieli należy ustawić na " " lub " ", aby zachować naturalne kolory nieba. W postprodukcji można dopracować kolory, ale warto zadbać, by początkowe ustawienia były neutralne. Obróbka zdjęć – jak uzyskać najlepszy efekt? Fotografowanie kosmosu nie kończy się na zrobieniu zdjęcia - kluczową rolę odgrywa postprodukcja. Obróbka zdjęć astrofotograficznych pozwala na wydobycie szczegółów, które nie są widoczne gołym okiem. Podczas korekty warto zwrócić uwagę na: *** i zostań jednym z 88 tys. obserwujących nasz fanpage - polub i komentuj tam nasze artykuły!