By na szczycie siegna dna. "Tak naprawde Putin juz przegra te wojne"

Świat Władimira Putina się skurczył. Zanim rozpoczął inwazję, świat traktował Rosję jako wielkie mocarstwo, które ma swoje miejsce przy stole w najważniejszych sprawach międzynarodowych. Jej relacje z Zachodem mogły być napięte, ale europejscy i amerykańscy urzędnicy nadal angażowali się w sprawy Rosji. Była ona supermocarstwem energetycznym, z czym wiązała się jej geopolityczna siła. Do tego Putin nawiązał partnerstwo "bez granic" z prezydentem Chin Xi Jinpingiem, a Ukraińcy byli podzieleni w kwestii postrzegania Rosji. W ciągu roku sytuacja diametralnie się zmieniła. Spustoszenie, jakiego dokonali Rosjanie na narodzie ukraińskim, skonsolidowało cały kraj przeciwko nim i sprawiło, że Ukraińcy jeszcze przez długi czas będą gardzić swoim wielkim sąsiadem. Kijów wyjdzie z tej wojny z jedną z najskuteczniejszych armii w Europie i z perspektywą członkostwa w Unii Europejskiej oraz bliskich związków z NATO. Ukraina, jak powtarzali liczni urzędnicy podczas monachijskiej konferencji bezpieczeństwa, stanie się częścią europejskiej rodziny. To dokładne przeciwieństwo tego, co Putin miał nadzieję osiągnąć tą wojną. Zniszczone dziedzictwo Stosunki Rosji z Zachodem zostały zerwane i pozostaną takie w przewidywalnej przyszłości. Niewielu zachodnich przywódców opowiada się już za angażowaniem Rosji w swoje sprawy, a zbiorowy Zachód jest zjednoczony w swoim sprzeciwie wobec wojny, zwiększając na Kreml sankcje i zrywając więzi gospodarcze. Również rosyjscy urzędnicy są objęci sankcjami i nie są już mile widziani na wielu międzynarodowych forach, a oligarchowie stracili dostęp do swoich domów i jachtów w Europie. Putin mógł wierzyć, że Europejczycy są tak uzależnieni od rosyjskich węglowodorów, że nie będą narażać swojego dostępu do nich sprzeciwem wobec wojny. Europa zdołała jednak odzwyczaić się od rosyjskiej ropy i gazu w niezwykle krótkim czasie, odrzucając 50 lat współzależności energetycznej. Rosja nie będzie już miała takich wpływów geopolitycznych, które kwalifikowały ją jako supermocarstwo energetyczne, nawet jeśli nastawi się na rynek azjatycki. Jeden z ostatnich Putin zamknął okno na Zachód, które trzy wieki temu otworzył jego ulubiony car Piotr Wielki . Więzi Rosji z Chinami pozostają jednak silne. Pekin powtarza rosyjską narrację o tym, że Zachód jest odpowiedzialny za wojnę, jednocześnie pośrednio krytykując Krem za jego nuklearne groźby. Nie chce, by Rosja przegrała tę wojnę, ponieważ obawia się, że przywódca, który potencjalnie zastąpi Putina, może zerwać lub osłabić więzi Rosji z Chinami. Pekin potrzebuje Moskwy jako balastu w tej nowej erze rywalizacji wielkich mocarstw. Tak więc pozostaje on kotwicą świata Putina, nawet jeśli relacje te coraz wyraźniej pokazują, że Rosja jest tylko młodszym partnerem. Nowy obszar zainteresowań W jednej części świata Rosja wciąż jednak pozostaje graczem. Od czasu aneksji Krymu w 2014 r. Putin niestrudzenie zabiegał o kraje rozwijające się — globalne Południe. Ta część jego świata w ostatnim roku się powiększyła. Żaden kraj w Afryce, na Bliskim Wschodzie czy w Ameryce Łacińskiej nie objął Rosji sankcjami, a niektóre wstrzymały się od głosu w sprawie rezolucji ONZ potępiających inwazję, a następnie aneksję czterech terytoriów w Ukrainie. Dalsza część tekstu znajduje się pod materiałem wideo. Minister spraw zagranicznych Siergiej Ławrow był m.in, w RPA , gdzie wraz ze swoim południowoafrykańskim odpowiednikiem uzgodnił przeprowadzenie wspólnych ćwiczeń marynarki wojennej z Chinami. Wpływ Rosji na kontynencie afrykańskim wzrósł wraz z obecnością tam najemników z Grupy Wagnera, która coraz aktywniej wspiera autokratycznych przywódców i korzysta z ich obfitych zasobów naturalnych. Wiele krajów globalnego Południa postrzega wojnę rosyjsko-ukraińską jako regionalny konflikt europejski, który nie ma dla nich większego znaczenia i dlatego odmawia opowiedzenia się po jednej ze stron. Jak na ironię, biorąc pod uwagę własne doświadczenie kolonializmu, nie postrzegają one Rosji jako mocarstwa kolonialnego, które chce odbudować swoje utracone imperium. Mocniejsza dyktatura Świat Putina mógł się skurczyć, ale wykorzystał on ostatni rok do umocnienia swojej władzy w kraju. Słabe wyniki rosyjskiej armii i znaczne straty — ponad 500 tys. zabitych lub ciężko rannych — nie zaszkodziły jego pozycji politycznej. Z kraju wyjechało ponad milion Rosjan, w tym wielu pracowników najbardziej dynamicznej części gospodarki. Ci jednak, którzy pozostali, w większości popierają wojnę lub są wobec niej obojętni. Zaostrzone represje i kary więzienia dla tych, którzy ośmielają się kwestionować "specjalną operację wojskową", a także niekończąca się propaganda o Rosji walczącej z "nazistami" i NATO w Ukrainie zniechęcają do sprzeciwu wobec wojny. W przeciwieństwie do wojny radziecko-afgańskiej, nie ma niezależnego komitetu matek żołnierzy, który by protestował. Kiedy Putin spotkał się niedawno z matkami poległych żołnierzy, z zimną krwią powiedział im, że lepiej, aby ich synowie zginęli jako bohaterowie wojenni, niż zapili się na śmierć. Wątpliwa rekompensata Putin skłonił także rosyjską elitę polityczną do zaakceptowania wojny, dając jasno do zrozumienia, że ​​nie ma alternatywy. Bardzo niewielu jej przedstawicieli wyjechało z kraju — być może ze strachu o to, co może się z nimi stać, jeśli to zrobią. Reszta, w tym ci, którzy kiedyś byli znani jako pragmatyczni technokraci sprzyjający związkom z Zachodem, dostosowała się do wojny i jej ograniczeń. Putin nie ma żadnego poważnego rywala. Rosjanom wmówiono, że jest on przywódcą wielkiego mocarstwa walczącego z Zachodem, tak jak ZSRR walczył z nazistowskimi Niemcami w czasie II wojny światowej, i że Rosja zwycięży. Stopień kontroli państwowej i represji, które wzrosły w ciągu ostatniego roku, gdzie każdy, kto się sprzeciwia, jest nazywany zdrajcą, sprawia, że jest mało prawdopodobne, aby słabnąca międzynarodowa pozycja Rosji odbiła się na jego pozycji wewnętrznej. Putin rozpoczął tę wojnę, mając nadzieję na włączenie Ukrainy do państwa rosyjskiego i zgromadzenie innych ziem, którymi — jego zdaniem — Rosja ma prawo rządzić. Dzięki temu wyszłaby ona z tego konfliktu jako większe, silniejsze mocarstwo ze strefą wpływów w swoim sąsiedztwie, odzyskując aspekty statusu wielkiego mocarstwa, które utraciła wraz z upadkiem ZSRR . Ławrow ostrzega: wojna między Rosją a Zachodem nie jest już hybrydowa, ale "prawie realna" Putin nie wyjdzie już jednak z tej wojny jako przywódca wielkiego mocarstwa. Jego status kompetentnego przywódcy został osłabiony przez słabe wyniki jego armii i izolację kraju na arenie międzynarodowej. Rosja może nadal posiadać największą liczbę głowic jądrowych i weto w Radzie Bezpieczeństwa ONZ, ale straci miejsce przy stole globalnego przywództwa.