Oto stanowisko rzadu dla TSUE w sprawie dotyczacej hipotek ze stawkami WIBOR

Oprocentowanie było oparte na wskaźniku WIBOR 6M, który wynosił wtedy 1,79 proc., powiększonego o marżę 1,85 pkt proc., co dawało łączne oprocentowanie 3,64 proc. Bank przekonuje, że informował klienta przed podpisaniem umowy o ryzyku związanym ze stopami procentowymi i przedstawił symulacje ilustrujące zależność pomiędzy zmianą stopy a wysokości raty. Gdy stopy procentowe w Polsce poszły w górę, a wraz z nimi stawki WIBOR, i oprocentowanie kredytu wzrosło do około 9 proc., klient w sierpniu 2022 r. złożył reklamację. Nie została uznana przez bank i rok później sprawa trafiła do sądu. Zdaniem kredytobiorcy bank nie przedstawił rzetelnych, zrozumiałych i wyczerpujących informacji na temat ryzyka związanego ze zmiennym oprocentowaniem oraz mechanizmu ustalania wskaźnika WIBOR, w szczególności wpływu banków na jego kształtowanie. Tym samym, w ocenie kredytobiorcy bank posiadał realną możliwość dowolnego kształtowania jego zobowiązania i przerzucił na niego w całości ryzyko związane z oprocentowaniem. KPRM broni umów ze wskaźnikiem WIBOR Kancelaria Prezesa Rady Ministrów przygotowała stanowisko dla TSUE, jak zwykle w sprawach przed tym Trybunałem, gdy zbierane są opinie krajów członkowskich. KPRM bazowała na uwagach napływających od kluczowych urzędów i instytucji, takich jak m.in. Ministerstwo Finansów, Komisja Nadzoru Finansowego, Narodowy Bank Polski, Ministerstwo Sprawiedliwości, Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów czy Bankowy Fundusz Gwarancyjny. "Polska powinna zająć stanowisko zmierzające do zapewnienia wysokiego poziomu ochrony konsumentów, a jednocześnie zachowania stabilności systemu prawnego i finansowego" — podano w stanowisku KPRM, uzasadniając wzięcie udziału w postępowaniu przed TSUE. . W stanowisku KPRM, do którego dotarła redakcja Business Insider Polska, czytamy, że pełnomocnik RP na rozprawie w Luksemburgu dokona szczegółowej charakterystyki wskaźnika WIBOR. Przedstawi m.in. podstawę prawną jego funkcjonowania, metodę opracowywania jego wartości oraz kwestie związane z jego nadzorem. "Pełnomocnik zaznaczy, że poruszona problematyka nie jest właściwa wyłącznie dla polskiego prawa, zaś jej rozstrzygnięcie może mieć wpływ również na inne wskaźniki stóp procentowych zgodne z rozporządzeniem 2016/10112, takie jak EURIBOR, STIBOR czy NIBOR" — podano. Rząd w stanowisku sugeruje odpowiedź "nie" na wszystkie cztery pytania prejudycjalne (bardziej złożona jest odpowiedź na trzecie), które postawił częstochowski sąd ( . W efekcie według KPRM . Jako argument podano, że unijna dyrektywa 93/13 nie może stanowić narzędzia do podważania systemu dotyczącego wskaźników referencyjnych, ustanowionego powszechnie obowiązującym, stosowanym wprost w państwach członkowskich UE, rozporządzeniem 2016/1011 (Rozporządzenie BMR). Dodano, że treść rozporządzenia może być w sposób wiążący wykładana jedynie przez TSUE, który posiada w tym zakresie kognicję. Pełnomocnik zamierza powołać się na przepisy ustawy kredycie hipotecznym z marca 2017 r. oraz rozporządzenia 2016/1011 (rozporządzenie BMR). Planuje wskazać, że sporne postanowienia, odwołujące się do wskaźnika WIBOR, odzwierciedlają art. 29 ust. 2 ustawy o kredycie hipotecznym, stanowiącej implementację dyrektywy 2014/174, a zatem zgodnie z art. 1 ust. 2 dyrektywy 93/13 nie podlegają jej przepisom. W odpowiedzi na pytanie drugie pełnomocnik wskaże (na wypadek udzielenia przez TSUE pozytywnej odpowiedzi na pytanie pierwsze), że , ponieważ dotyczą określenia głównego przedmiotu umowy, o ile zostały wyrażone prostym i zrozumiałym językiem, . Rząd przeciwko kwestionowaniu WIBOR-u W odpowiedzi na pytanie trzecie pełnomocnik RP wskaże (o ile TSUE odpowiedziałby "tak" na drugie pytanie), że art. 3 ust. 1 dyrektywy 93/13 wynikających z umowy praw i obowiązków stron ze szkodą dla konsumenta. "Sąd krajowy dokonując takiej oceny powinien uwzględnić całokształt rozwiązań systemowych i prawnych obowiązujących w dacie zawarcia umowy o kredyt hipoteczny. — wskazano. Zdaniem KPRM wątpliwości sądu odsyłającego dotyczą właściwego poinformowania konsumenta o ryzyku zmiennego oprocentowania oraz ustalania wskaźnika WIBOR. Rząd stanął na stanowisku, że w świetle dyrektywy 93/13 , prezentowane w odesłaniu prejudycjalnym, "podlegają zasadniczo ocenie jego ewentualnej niezgodności z rozporządzeniem 2016/1011, tym samym nie stanowią materii dyrektywy 93/13". Mimo to pełnomocnik ma przedstawić argumentację przemawiającą za legalnością wskaźnika WIBOR i podkreślić, że słynna dyrektywa konsumencka 93/13 nie może być wykorzystywana jako narzędzie kontroli administracyjnej działalności organów publicznych. W odpowiedzi na pytanie czwarte pełnomocnik wskaże, że art. 6 ust 1 w zw. z art. 3 ust. 1 i 2 zdanie 2 oraz art. 2 dyrektywy 93/13 , w przypadku uznania za nieuczciwe postanowienia umownego dotyczącego zmiennego oprocentowania w oparciu o wskaźnik referencyjny WIBOR, , powodując zmianę oprocentowania kredytu ze zmiennego na stałe. Pełnomocnik oprze swą argumentację w szczególności na tezach wyroku TSUE w sprawie Bank BPH (C-19/20), stwierdzając, że art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy 93/13 zawartej między przedsiębiorcą a konsumentem, jeżeli takie usunięcie sprowadzałoby się do zmiany treści tego warunku poprzez zmianę jego istoty, czego zbadanie należy do tego sądu. "Jedynie gdyby element klauzuli stanowił zobowiązanie umowne odrębne od innych postanowień umownych, które mogłoby być przedmiotem zindywidualizowanego badania jego nieuczciwego charakteru, sąd krajowy mógłby go usunąć, czego ocena należy do sądu. Ponadto, , przy czym kwestia utrzymywania się w mocy takiej umowy powinna być oceniana z urzędu przez sąd krajowy zgodnie z obiektywnym podejściem na podstawie tych przepisów" — podano w stanowisku.