"Megalomania" ministra Kwiatkowskiego. Nawet komunisci wiedzieli ze trzeba ukonczyc te inwestycje

Druga wojna światowa nie tylko zahamowała rozwój Polski, ale cofnęła nas kilkadziesiąt lat wstecz. Po 1945 roku rodzimy przemysł znajdował się w ruinie, tysiące zakładów pracy nie istniało. Mało kto myślał wtedy o inwestycjach, które planowano zrealizować przed wojną. Geniusz Kwiatkowskiego Eugeniusz Kwiatkowski całym sercem poświecił się uwspółcześnieniu i rozwojowi polskiej gospodarki. Minister skarbu miał wybiegający na wiele lat do przodu plan, jak zbudować polską potęgę ekonomiczną i dobrobyt Polaków. Minister, być może jak mało który polityk II RP, rozumiał problemy, z jakimi zmaga się Polska. Widział znaczne opóźnienie w rozwoju kraju, nierówności rozwojowe pomiędzy zachodnią i wschodnią Polską, uwstecznienie polskiej wsi. Do historii przeszedł przede wszystkim jako inicjator budowy portu morskiego w Gdyni, a co za tym idzie, także rozwoju polskiego handlu morskiego, który był kluczowy dla rozwoju polskiej gospodarki jako takiej. Od połowy lat 20. myślał też nad rozwojem środkowej i wschodniej Polski, która w sposób negatywny wyróżniała się jako zacofana gospodarczo względem Polski zachodniej, co było pozostałością z czasów zaborów. Kwiatkowski myślał o stworzeniu dużych inwestycji w widłach Wisły i Sanu. Wtedy nazywano to „trójkątem bezpieczeństwa” ze względu na oddalenie tych terenów od granic Polski, co sprawiało, że w razie potencjalnych konfliktów miały być bardziej bezpieczne, a może nawet wolne od działań zbrojnych. Ówczesne plany nie zostały zrealizowane przez wielki kryzys gospodarczy, który rozpoczął się na całym świecie w 1929 roku. W roku 1935 Kwiatkowski został ministrem skarbu i mógł skuteczniej forsować swoje pomysły. Zaproponował wtedy przyjęcie planu rozwoju, który zabezpieczy polską energetykę oraz przemysł zbrojeniowy, a zarazem da pracę tysiącom ludzi. Plan miał obejmować lata 1936-1942. Budowa Centralnego Okręgu Przemysłowego była jednym z punktów planu. Na realizację tego pomysłu przeznaczono jedną czwartą wszystkich środków z planu czteroletniego. Do działań w ramach planu zachęcano inwestorów prywatnych. Część dołączyła do inwestycji, jednak był to tak duży projekt, że bez środków państwowych nie dało się go zrealizować. Państwo stopniowo zwiększało finansowe zaangażowanie w plan Kwiatkowskiego. Co roku nakłady na inwestycje miały być większe, wraz z polepszaniem światowej koniunktury po wielkim kryzysie. Budowa COP nie była ostatnim pomysłem Kwiatkowskiego. Kolejny okręg przemysłowy miał, w jego założeniu, powstać w Polsce południowo-wschodniej ze „stolicą” w Lwowie. Później inwestycje powstać miały we wschodniej Lubelszczyźnie. Kwiatkowski kreślił te ambitne, rozpisane na 15 lat do przodu plany w 1938 roku. Zamierzenia Eugeniusza Kwiatkowskiego przekreśliła druga wojna światowa. Po 1945 roku komuniści nie zgodzili się zrealizować proponowanych przez niego założeń, ale też nie odrzucili ich w całości. Pojedyncze inwestycje były przywracane lub, jeśli się dało, kontynuowane. Przykładem mogą być: Wytwórnia Płatowców w Mielcu, Wytwórnia Silników w Rzeszowie lub Zakłady Południowe w Stalowej Woli. Choć z innych pobudek, niż Kwiatkowski, to nawet władający Polską komuniści po 1945 roku rozumieli, że inwestycje są potrzebne, a utworzenie nowych miejsc pracy to konieczność. Czytaj też: Nowa wizja powojennego świata. Ile zostało z punktów prezydenta Wilsona? Czytaj też: Joachim von Ribbentrop w Warszawie. Ostatnie próby przeciągnięcia Polski na niemiecką stronę Czytaj też: Curzon wstał z grobu