Wielki pech niemieckiej centrolewicy. Zaden kanclerz nie rozstawa sie z urzedem na wasnych warunkach

W ciągu 75 lat Republika Federalna Niemiec miała dziewięciu kanclerzy — od Konrada Adenauera po Olafa Scholza. Wszyscy dotychczasowi socjaldemokratyczni kanclerze albo zrezygnowali mniej lub bardziej dobrowolnie, zostali ukarani przez wyborców, albo stracili urząd w wyniku instrumentów konstytucyjnych. W ciągu 14 lat Republiki Weimarskiej Niemcy mieli aż 13 urzędujących kanclerzy, a Reichstag został rozwiązany czterokrotnie. Dlatego powojenna Ustawa Zasadnicza wzmocniła pozycję kanclerza federalnego. Bundestag może odwołać szefa rządu jedynie poprzez wybór nowego. Procedura ta, znana jako "konstruktywne wotum nieufności" została zastosowana dwukrotnie w historii Republiki Federalnej Niemiec: bezskutecznie w 1972 r. i z powodzeniem w 1982 r. "Nie zahamujemy katastrofy". Polityczne trzęsienie ziemi w Berlinie. Niemcy są wściekli na Olafa Scholza. "Jest niegodny stanowiska" Z drugiej strony kanclerz może w każdej chwili sam zwrócić się do parlamentu o udzielenie wotum zaufania. Albo po to, by w ważnym głosowaniu przekonać do siebie chwiejnych członków własnej koalicji, albo po to, by dać prezydentowi federalnemu, jako głowie państwa, możliwość przedwczesnego rozwiązania Bundestagu i rozpisania nowych wyborów. Pierwszy socjaldemokrata w Urzędzie Kanclerskim, Willy Brandt , ledwo przetrwał konstruktywne wotum nieufności pod koniec kwietnia 1972 r. Wymusiła je CDU po odejściu niektórych posłów z SPD z powodu sporu o tzw. traktaty wschodnie. Teoretycznie chadecy mieli wystarczającą liczbę posłów, ale ostatecznie zabrakło im dwóch głosów. Z czasem okazało się, że tajne służby NRD przekupiły dwóch posłów CDU, aby głosowali przeciwko własnemu kandydatowi . Przez 42 lata piszę o niemieckiej polityce. Nigdy wcześniej nie widziałem czegoś tak haniebnego [OPINIA] Po wyborach pozycja Brandta na krótko się poprawiła. Jednak 1973 r. okazał się dla niego zły, a w 1974 r. sytuację pogorszyło porozumienie płacowe w sektorze publicznym, wymuszone strajkiem. Czarę goryczy przelało ujawnienie szpiega NRD Guentera Guillaume'a w otoczeniu Brandta, które doprowadziło do jego dymisji. Jego następcą, wspieranym przez tę samą koalicję SPD i FDP, został Helmut Schmidt . Rozpoczął rządy od umiarkowanie udanego okresu, którego punktem kulminacyjnym było niewątpliwie twarde stanowisko podczas terrorystycznego wyzwania dla rządów prawa jesienią 1977 r. Znalazł się jednak pod podwójną presją: jego zorientowana na wydatki polityka gospodarcza zraziła do niego koalicjantów z FDP, a jego racjonalna polityka zagraniczna, wyraźnie skierowana przeciwko Związkowi Radzieckiemu - jego własną partię . Ze względu na niechęć wyborców do Franza Josefa Straussa, kandydata CDU/CSU na kanclerza, socjalliberalna koalicja była w stanie ponownie wygrać wybory w 1980 r., ale została osłabiona. Wspólna płaszczyzna polityczna między partnerami została wyczerpana . We wrześniu 1982 r. doszło do zerwania koalicji, sprowokowanego nową koncepcją gospodarczą ministra z FDP. Jednocześnie sama socjaldemokracja przesuwała się na lewo bardziej, niż Schmidt był skłonny zaakceptować. Olaf Scholz zrobił z ministra finansów kozła ofiarnego. Pozbył się liberałów, ale kłopoty od razu nie znikną W tych warunkach doszło do konstruktywnego wotum nieufności. Helmut Kohl, przewodniczący CDU, otrzymał 256 głosów. Spośród 279 posłów z CDU, CSU i FDP, co najmniej 23 nie poparło lidera chadecji. Mimo to Helmut Schmidt został usunięty z urzędu i opuścił stanowisko kanclerza jako drugi socjaldemokrata. Gambit Schroedera Trzeci był Gerhard Schroeder w 2005 r. Po katastrofalnym wyniku w wyborach lokalnych w Nadrenii Północnej-Westfalii szykował się na przedterminowe wybory na jesień — rok przed spodziewaną datą. W ten sposób SPD chciała uzyskać poparcie elektoratu dla częściowego demontażu rozrośniętego systemu socjalnego. Partia rządząca znalazła się bowiem pod presją lewicowych dysydentów skupionych wokół Oskara Lafontaine'a. SPD podzieliła się na reformistyczną socjaldemokratyczną frakcję i ideologicznie zorientowanych socjalistów. Ostatecznie Lafontaine opuścił partię. Niemcy mają powód do wstydu. Stały się "chorym człowiekiem Europy". Szwajcarzy alarmują: kryzys nie kończy się na niemieckiej granicy Tymczasem Schroeder zwrócił się do Bundestagu o udzielenie wotum zaufania, którego zgodnie z planem nie uzyskał. Musiały więc odbyć się wybory. Chadecy i socjaldemokraci szli łeb w łeb. Ostatecznie różnica między nimi wyniosła zaledwie 1 p.p. W tej sytuacji Angela Merkel z CDU utworzyła swój pierwszy rząd — w tzw. wielkiej koalicji z osłabioną SPD. Jaki los czeka czwartego szefa rządu z SPD? Na razie Olaf Scholz pozostaje pełnoprawnym kanclerzem federalnym. Jak dokładnie straci swój urząd, nie jest obecnie jasne — czy poprzez rezygnację, sprowokowane wotum nieufności, po którym nastąpią nowe wybory (które według sondaży mogą być katastrofalne dla SPD), czy też konstruktywne wotum nieufności . Mroczna przeszłość dziadka szefowej skrajnie prawicowej partii w Niemczech. Ślady prowadzą do Głubczyc i Prudnika Nawiasem mówiąc, czterech z pięciu kanclerzy CDU również nie zakończyło swojej kadencji tak, jak by chcieli. Adenauer został zmuszony do rezygnacji przez własnych posłów w 1963 r. ze względu na swój wiek. Ludwig Erhard zrezygnował w 1966 r. po wypaleniu. Kurt Georg Kiesinger przegrał wybory do Bundestagu w 1969 r., podobnie jak Helmut Kohl w 1998 r. Tylko jedyna kobieta na stanowisku kanclerza, Angela Merkel, zakończyła swoją karierę polityczną zgodnie ze swoim planem — w 2021 r. nie kandydowała w wyborach . Ale to już zupełnie inna historia.