Mateusz Morawiecki skarzy sie na hipokryzje. "Zyjemy w iluzji". Straszy tez "wyblaka potega" Europy

Wcześniej pisałem na portalu Politico o pułapce, którą nazywam "niemożliwą triadą Europy" — o tym, co postrzegam jako niemożność osiągnięcia wszystkich obecnych celów UE jednocześnie. A jeśli chcemy uciec z tej pułapki, reindustrializacja będzie miała kluczowe znaczenie. Obecnie istnieje wiele barier dla reindustrializacji w Europie, w tym droga energia, uciążliwe przepisy, zależność od importowanych surowców i brak równych szans w stosunkach handlowych. Najwyższy czas pozbyć się tych przeszkód i wprowadzić zachęty do pobudzania inwestycji przemysłowych w całym bloku. Chiny wyprzedzają Europę Przykładowo, Stany Zjednoczone zainicjowały proces decouplingu kilka lat temu, przerywając swoją politykę przenoszenia produkcji do Chin poprzez sankcje i ograniczenia handlowe. Niestety, blok nie zaakceptował jeszcze w pełni potrzeby podobnego procesu, co doprowadziło do tego, że Chiny wykupują wszystko, co mogą w Europie. "Viktator" otworzył Chinom drzwi do Europy. Teraz chiński smok domyka swój uścisk. "Rzecznik chińskich interesów" Przykładów jest coraz więcej: Volvo w Szwecji, udziały w brytyjskich elektrowniach jądrowych, większość dostawców automatyki i robotyki oraz udziały w europejskich portach kontenerowych, takich jak Hamburg i Pireus. Chińczycy wyprzedzają również Europę , jeśli chodzi o krytyczne technologie energii słonecznej i magazynowania energii. Wojna o inwestycje Chin w Europie rozpoczęta. Pekin wybiera te kraje Co więcej, Chiny są obecnie głównym beneficjentem europejskiej polityki energetycznej . Na przykład UE importuje około 90 proc. swoich paneli fotowoltaicznych z Chin, gdzie produkcja generuje średni ślad węglowy, który jest dwa do trzech razy wyższy niż w UE! Powstrzymanie takiej polityki mogłoby spowodować powrót wielu firm, a nawet całych gałęzi przemysłu, na rynek europejski. Europa powinna wspierać ten proces, choćby dlatego, że obecnie jesteśmy świadkami starcia Wschodu z Zachodem. A historia uczy nas, że nawet jeśli mamy nadzieję i dążymy do najlepszego, musimy przygotować się na najgorsze. Hipokryzja Europy Następnie pojawia się strategiczna hipokryzja klimatyczna Europy. W ramach troski o klimat wypchnęliśmy nasze energochłonne zakłady poza kontynent. Przemysł stalowy jest tego ważnym przykładem, ponieważ gospodarka potrzebuje stali w praktycznie każdej inwestycji — dużej i małej — a jednak nasz przemysł umiera, a deficyt handlowy wyrobów stalowych wzrósł o 20 milionów ton metrycznych w ciągu ostatniej dekady. Kryzys w branży stalowej. Przedsiębiorcy: huty już się zwijają Unia Europejska może zniszczyć polską potęgę w produkcji baterii Ale jaka jest korzyść dla klimatu, jeśli te gazy cieplarniane z produkcji stali są nadal emitowane przez firmy w Turcji, w Ukrainie lub w Azji zamiast w UE? Żyjemy w iluzji ekologizmu, podczas gdy w rzeczywistości nie zmniejszyliśmy globalnych emisji, a jedynie pozbawiliśmy się miejsc pracy, zysków, suwerenności surowcowej, a tym samym bezpieczeństwa. Mówiąc o surowcach, tempo transformacji energetycznej Europy będzie zależeć od jej dostępu do krytycznych materiałów, których będzie potrzebować w znacznie większych ilościach niż kiedykolwiek wcześniej. Przykładowo, wyprodukowanie jednego pojazdu elektrycznego wymaga ponad 200 kg minerałów ziem rzadkich — sześciokrotnie więcej niż w przypadku konwencjonalnego pojazdu. Międzynarodowa Agencja Energii przewiduje gwałtowny wzrost zapotrzebowania na kluczowe zasoby do 2050 r. Obecnie jednak UE jest silnie uzależniona od Chin i Rosji w zakresie tych materiałów, przy czym Chiny dostarczają 95 proc. naszego manganu, 89 proc. naszego magnezu i 87 proc. naszego kobaltu. I nawet pomimo agresji na Ukrainę, Rosja pozostaje jednym z głównych europejskich dostawców niezbędnego niklu, aluminium i miedzi . Tajemniczy majątek Rosji. "Rezerwy w cieniu" mogą dodać ogromnego rozpędu jej gospodarce. Sięgają miliardów dolarów Dopiero w ostatnich miesiącach blok w końcu podjął działania w celu zwiększenia własnego wydobycia, przetwarzania i recyklingu surowców krytycznych, a ustawa o surowcach krytycznych określa poziomy odniesienia dla zdolności UE. Wydobycie co najmniej 10 proc. rocznego zużycia z zasobów, przetwarzanie 40 proc. rocznego zużycia i recykling 25 proc. rocznego zużycia — wszystko to ma zostać osiągnięte do 2030 r. Chociaż jest to krok we właściwym kierunku, potrzebujemy znacznie więcej funduszy na nowe inwestycje w strategicznych obszarach przemysłowych w UE. Zielona transformacja Na koniec dochodzimy do zielonej transformacji. W reakcji na mój poprzedni artykuł powiedziano mi, że nie nadaję priorytetu polityce klimatycznej — ale wcale tak nie jest i opowiadam się za integracją strategii rozwoju zielonych rozwiązań. Uważam jednak, że cały system — zwłaszcza nasza wolność, bezpieczeństwo i niezależność — nie powinien być podporządkowany kwestii klimatu. Zielona energia przyćmiła paliwa kopalne. Pierwsza taka sytuacja w historii UE Zielona polityka musi budować konkurencyjność i stwarzać szansę na postęp technologiczny, przy jednoczesnym poszanowaniu kwestii ochrony środowiska i klimatu. Ochrona ta musi być zrównoważona korzyściami gospodarczymi; nie może być całkowitym "imperatywem kategorycznym", który zagraża bezpieczeństwu Europy. Mówiąc wprost, priorytetyzacja celów polityki europejskiej — zarówno UE, jak i jej członków — musi być oparta na rzeczywistości, biorąc pod uwagę wszystkie zagrożenia geopolityczne. A te wciąż rosną. Potrzebujemy teraz nowego planu Messmera dla całej UE. W odpowiedzi na szok naftowy z 1973 r. Francja rozpoczęła realizację bardzo ambitnego planu rozwoju energetyki jądrowej , który doprowadził do budowy 58 reaktorów w ciągu zaledwie 15 lat. To śmiałe przedsięwzięcie stało się fundamentem rozwoju gospodarczego na następne pół wieku. W tym samym duchu konwencjonalne elektrownie jądrowe powinny obecnie przeżywać swój renesans . A ponieważ na horyzoncie widać już małe modułowe reaktory jądrowe (SMR), Europa powinna równolegle rozwijać te technologie — od tego zaczęliśmy w Polsce. Europejski priorytet Przemysł potrzebuje niskoemisyjnych, stabilnych źródeł energii — tylko elektrownie jądrowe mogą je zapewnić na dużą skalę. Ponieważ jednak wymaga to znacznych nakładów kapitałowych o bardzo długich okresach zwrotu, często odstrasza to sektor prywatny. Dlatego potrzebujemy aktywnego zaangażowania kapitałowego ze strony państwa i liberalizacji zasad pomocy publicznej dla energetyki jądrowej. Musimy również zbudować nowoczesne europejskie strefy inwestycyjne — Zielone Strefy Przemysłowe na poziomie UE — w odpowiedzi na nieefektywność sieci przesyłowych. Na przykład, podczas gdy północne wybrzeże Niemiec produkuje duże ilości morskiej energii wiatrowej, ma trudności z przesyłaniem jej do południowych obszarów przemysłowych . W ubiegłym roku aż 19 terawatogodzin nadwyżki energii wyprodukowanej z Odnawialnych Źródeł Energii zostało tam zmarnowanych. Jednak dzięki Zielonym Strefom Przemysłowym zlokalizowanym w pobliżu źródeł zielonej energii, zasoby te mogłyby być efektywnie wykorzystywane. Co więcej, powinniśmy wykluczyć strategiczne sektory z systemu handlu emisjami (ETS). Jak wspomniałem powyżej, ETS blokuje konkurencyjność europejskiego przemysłu poprzez wypychanie produkcji, a tym samym emisji, poza UE. Myślenie, że graniczny mechanizm dostosowywania cen emisji dwutlenku węgla, który dostosowuje cenę importowanych towarów na granicy UE w celu uwzględnienia ich śladu węglowego, rozwiąże ten problem, jest tylko myśleniem życzeniowym. A po agresji Rosji na Ukrainę uwolnienie przemysłu obronnego i jego podwykonawców od dodatkowych podatków powinno być absolutnym minimum. "Jest to wyzwanie egzystencjalne". Były prezes Europejskiego Banku Centralnego o przyszłości unijnej gospodarki Wspólny rynek europejski to potężna rzecz i nie możemy pozwolić, by zagraniczny przemysł ją wykorzystywał. Reindustrializacja byłaby powrotem do korzeni, które dały początek potędze gospodarczej Europy. Europejskie rządy powinny natychmiast nadać priorytet stworzeniu nowego rodzaju przemysłu opartego na robotyzacji i automatyzacji, wykorzystując nasze niezaprzeczalne, historyczne zalety: niezrównany kapitał ludzki i innowacje. W przeciwnym razie powoli, ale pewnie, staniemy się gośćmi na przyjęciu, którego kiedyś byliśmy gospodarzami.