Nieprawdopodobne dzieo 86-latka w Debicy. Wdowie mistrza zy napyway do oczu. Memoria arcymistrzow

Dębica od lat trwa w honorowaniu swoich wielkich mistrzów, którzy zwłaszcza w latach 70. rozsławiali na całą Polskę i świat to "oponiarskie miasto". W hali sportowej KS Wisłoka Dębica przy ul. Ignacego Lisa odbyła się już 16. edycja Memoriału Dębickich Mistrzów, a rywalizacja na matach została poprzedzona niezwykłym wydarzeniem, za którym stoi 86-letni Czesław Korzeń, który otworzył na swoim terenie "Izbę Pamięci", pracując nad nią blisko cztery lata. Byłem świadkiem wielkiego wzruszenia, które ogarnęło panią Annę Michalik, wdowę po jednym z uhonorowanych mistrzów tego sportu, Janie Michaliku. Zanim przyszedł czas na fanfary i przecięcie wstęgi, wszystko rozpoczęło się według właściwej kolejności. Jako że punktem całodziennego programu był Memoriał Dębickich Mistrzów , najpierw liczna grupa gości odwiedziła cmentarze, by oddać hołd tym, których już nie ma między nami, a właśnie ku ich chwale odbywa się święto zapasów w mieście. Wieńce i znicze udekorowały groby m.in. Kazimierza Lipienia, Ryszarda Świerada i Jana Michalika , którzy przez lata zdobywali medali najważniejszych imprez sportowych, na czele z igrzyskami olimpijskimi, mistrzostwami świata i mistrzostwami Europy. Poza rzecz jasna najbliższymi, byłym kolegom pokłonili się między innymi Roman Wrocławski, Wacław Orłowski , a także choćby były rywal z Siły Mysłowice, którego życiorys to scenariusz na pasjonujący film, Czesław Kwieciński . Zaduma ogarnęła także mieszkającego w Dębicy Józefa Lipienia, który od 2005 roku chodzi na grób swojego nieodżałowanego brata-bliźniaka. Następnie cała zapaśnicza brać, ale także władze miasta, na czele z burmistrzem Dębicy Mateuszem Kutrzebą, udała się na ulicę Słoneczną, gdzie przy całorocznych kortach tenisowych nastąpiło uroczyste otwarcie "Izby Pamięci". - Wiesz, bo wielokrotnie razem rozmawialiśmy, trochę się przeliczyłem - w pierwszych słowach powiedział mi Czesław Korzeń , tuż po przecięciu wstęgi w progu "Izby Pamięci", czego dokonali legendarny Józef Lipień (wicemistrz olimpijski z Moskwy z 1980 roku), przedstawiciel młodszego pokolenia byłych zawodników Andrzej Tomaszewski (brązowy medalista akademickich mistrzostw świata z 1996 roku) oraz obecny prezes i sponsor autonomicznej sekcji zapaśniczej, Janusz Urbanik . I już to zdanie, przywołane we wstępie tego akapitu pokazuje, z jakiego formatu byłym zawodnikiem i trenerem mamy do czynienia. Na dobrą sprawę 86-letni nestor Korzeń mógłby chcieć komplementować się na wszystkie sposoby, bowiem porwał się na przedsięwzięcie, które - umówmy się - osoby w jego wieku chcą co najwyżej oglądać i zwiedzać, a nie sami wznosić. Zrobił to, nakładem własnych środków finansowych, a mimo wszystko na końcu czuje swego rodzaju niedosyt , bo z wszystkim, czym zajmował się wcześniej, był w stanie uwinąć się szybciej. Rzeczywiście pragnął, aby uroczystość odbyła się już w 2022 roku, gdy Polski Związek Zapaśniczy świętował 100-lecie istnienia . - Duże hale budowałem w pół roku i już były do użytku, a takiej izby, w gruncie rzeczy małego pawiloniku, nie mogłem dokończyć. I powiem szczerze, mimo otwarcia, nadal mam tutaj parę rzeczy do zrobienia. Cieszę się z frekwencji, że tyle osób zechciało w tym współuczestniczyć, przyjeżdżając z Warszawy, Krakowa, Katowic Rzeszowa, czy Gorlic - uśmiechnął się mój rozmówca, a za wsparcie duchowe i wyrozumiałość pokłonił się obecnej u swojego boku małżonce, pani Barbarze. Patrząc jednak po reakcjach gości, którzy zjawili się na otwarciu "Izby Pamięci", nikt nie "rozlicza" Czesława Korzenia z tempa prac, które z własnej woli wziął na siebie, ale z końcowego dzieła, które ma wielki walor. Z zewnątrz niewielki budynek tworzą przede wszystkim portrety czempionów zapasów w barwach Wisłoki , ale także najbardziej zasłużonych działaczy i trenerów. Swoje miejsce, na znajdującej się obok specjalnej tablicy, ma także piątka medalistów olimpijskich z Atlanty z 1996 roku . Polska rzuciła wówczas świat na kolana, a trenerem kadry w stylu klasycznym był wielki wychowanek dębickiego klubu, wspominany już Ryszard Świerad. Z kolei wewnątrz pawilonu jest mnóstwo medali, jedne w przeszklonej gablocie, inne wystawione na meblach. Do tego statuetki, nagrody, wiele gadżetów, zapaśnicza literatura, a nawet akcenty golfowe i tenisowe, jako że pan Czesław jest zapalonym pasjonatem obu tych dyscyplin. To między innymi pojawienie się wdów po wielkich mistrzach, pań Anny Michalik i Jadwigi Świerad , pokazywało, jak cenne jest to miejsce. Wielkiego wzruszenia nie ukrywała pani Anna Michalik, która razem z synem i goszczącym Czesławem Kwieciński ustawiła się do zdjęcia pod tablicą, na której widnieje jej świętej pamięci mąż, zmarły w 2022 roku. Przeszło pół wieku temu, 28 kwietnia 1972 roku, Jan Michalik przeszedł do historii zapasów, zostając pierwszym polskim mistrzem Europy w "klasyku" , czyli mającym długą historię stylu grecko-rzymskim. A rok później, w Teheranie, sekundy dzieliły go, aby znów, jako pierwszy Polak, zostać tym razem mistrzem świata. Z maty schodził jednak, z uwagi na kontrowersyjny werdykt, z nieformalnym tytułem "moralnego mistrza globu ". - Oj bardzo, bardzo duże emocje są we mnie , gdy otwierane jest takie miejsce. Przeżywam to bardzo... - zawiesiła głos pani Anna, odwracając głowę i wzrok w kierunku portretu. - Cały czas z Jasiem rozmawiam, jak się kładę mówię mu "dobranoc", a gdy jest ciężko to proszę, by pomógł swojej "Niuni", bo tak zawsze do mnie mówił. Gdy mieliśmy małe dzieci, a on był w rozkwicie kariery i non stop nie było go w domu, to mówiłam o sobie "ni wdowa, ni rozwódka", ale jak już był, to naprawdę się poświęcał i postępował tak, jakby chciał wszystko odrobić z naddatkiem - wspominała pani Anna. W Dębicy pojawił się także nieobecny długie lata w Polsce, enfant terrible polskiego sportu Roman Wrocławski (wkrótce osobna rozmowa z mistrzem świata wagi ciężkiej z 1982 roku), który obecnie dzieli życie na USA i ojczyznę. - Nie chciałbym być za bardzo oryginalny, ale posiłkując się słowami wspaniałej piosenki: "to były piękne dni". Kalendarz nie zna takich dni. To jest bardzo cenna inicjatywa. Odczuwam wyjątkową nostalgię, że to, co było tak wspaniałego, zniknęło, a dziś mogą nam o tym przypominać i przenosić do tych wielkich momentów w historii polskich zapasów tylko tak "luksusowe grobowce". Chylę czoła przed Czesławem ~ powiedział olimpijczyk z Seulu, mający bardzo burzliwy życiorys. Następnie wszyscy obrali kierunek na halę sportową, gdzie w centralnym punkcie znaleźli się zawodniczki i zawodnicy. Tym razem frekwencja była niższa od tej, jaka miała miejsce w kwietniu, gdy odbył się tutaj wyjątkowy turniej, związany z ustanowionym w Dębicy "rokiem braci Lipieniów". Na dwóch matach rywalizowało 68 młodych sportowców , którzy marzą o tym, by pójść w ślady wielkich mistrzów. Oglądaliśmy, w tym m.in. prezes Polskiego Związku Zapaśniczego Andrzej Supron , wiele naprawdę emocjonujących walk, a chęć zwycięstwa była tak duża, że po przegranej niektórzy zalewali się łzami, iż tym razem to ręka rywala poszła w górę. Jednym z uśmiechniętych zawodników był 10-letni Kacper Szydło, reprezentujący klub Olimpijczyk Radom . Chłopiec trenuje zapasy od pięciu lat i, jak słyszymy, ma w sobie to "coś". Zgarnął już mnóstwo medali i zdążył się przyzwyczaić, że głównie wygrywa. W Dębicy stoczył trzy walki, pokonując wszystkich rywali w kat. 34 kilogramy, a na co dzień rywalizuje w kategoriach o jeden, a nawet dwa kilogramy lżejszej. - To jest proszę pana mój 25 złoty medal . Mam jeszcze dwa srebrne i brązowy - powiedział mi Kacper, który chodził na piłkę nożną, ju-jitsu, aż pewnego razu mama zaprowadziła go właśnie na zapasy. - Spodobało mi się i tak zacząłem swoją karierę - dodał chłopiec, a jak się okazuje słowa "kariera" padło nieprzypadkowo, bo zapewnia, że już bardzo poważnie traktuje ten sport. Złoci bliźniacy. Tak przenieśli stolicę do Dębicy. Ewenement na skalę światową - bracia Lipieniowie - Prawie wszyscy z moich najbliższych kolegów chodzą na piłkę, a tylko ja na zapasy - uśmiechnął się zawodnik, który daleko nie musi szukać inspiracji, bo najczęściej trenuje go Łukasz Fafiński, a także nierzadko pobiera nauki od mistrza olimpijskiego z Atlanty Włodzimierza Zawadzkiego (kat. 62). Czyli szkoleniowca olimpijczyka z Paryża, Arkadiusza Kułynycza , w którego ślady chciałby pójść mój rozmówca. - Ja też chciałbym kiedyś pojechać na igrzyska olimpijskie . Już sam wyjazd byłby fajny, ważne żebym wyjechał, a cel w postaci medalu może bym sobie założył na kolejne igrzyska - otwarcie powiedział Kacper Szydło, dodając, że w Dębicy rywalizował po raz trzeci, lecz dotąd nie zagłębiał się w historię legendarnych mistrzów, na cześć których odbywają się zawody. - Coś tam kiedyś mi opowiadali, słuchałem, ale jakoś mocniej jeszcze się nie zainteresowałem. Bardziej znam naszego olimpijczyka, Arkadiusza Kułynycza , który walczył teraz w Paryżu - przyznał. I właśnie ta idea, krzewienia pamięci o polskich medalistach, także przyświecała twórcy "Izby Pamięci", Czesławowi Korzeniowi. - Moja córka, która jest nauczycielką WF-u, pewnego razu przeprowadziła wśród młodych ludzi test, który polegał na tym, by wymienili, jakich olimpijczyków miała Dębica. I teraz zagadka: ile osób wiedziało? Na całą klasę tylko trzy. Dlatego też poczyniłem już pewne kroki, spotkałem się z niektórymi nauczycielami, którzy czasami szukają pomysłu, w jaki sposób można by było zorganizować zajęcia poza szkołą. I podpowiedziałem, że zawsze mogą przyprowadzić dzieci i młodzież w to miejsce. Tak, aby pamięć nie zginęła, a może i ktoś zainspiruje się tutaj, aby zacząć uprawiać ten wartościowy, ogólnorozwojowy sport? - podkreśla Korzeń, który w 1960 roku wywalczył pierwszy w dziejach Wisłoki medal, stając na trzecim stopniu podium mistrzostw Polski seniorów, a cztery lata później znów przeszedł do legendy, bowiem zdobył pierwsze złoto dla "biało-zielonych". Korzystanie z portalu oznacza akceptację Regulaminu . Prywatność . Copyright by INTERIA.PL 1999 - 2024 . Wszystkie prawa zastrzeżone.