Chowaja dume w kieszen i wracaja do rodzicow. Oto pokolenie bumerangow

Wypalenie zawodowe, zwolnienie z pracy, separacja — powody, dla których dorośli decydują się na powrót zamieszkać z rodzicami, są różne. Koncepcję pokolenia bumerangów lub pokolenia jo-jo wymyśliła socjolog Barbara Mitchell. Opisuje ona dorosłych, którzy po wyprowadzce decydują się powrócić do domu rodzinnego — czy to przez trudności finansowe, czy przez problemy zdrowotne lub emocjonalne. Do koncepcji tej odniosło się niedawno dwóch psychologów na łamach szwajcarskiego magazynu "Femina". Wskazali na możliwe przyczyny stojące za taką decyzją, związane z nią problemy i czynniki wiążące się z ponownym zamieszkaniem z rodzicami. Rozwijają kariery, zwiedzają świat i świetnie zarabiają. Nie mają tylko z kim porozmawiać. Witamy w świecie 30-latków Psycholog i psychoanalityk Virginie Meggle zauważa, że przypadki, w których dorośli decydują się na powrót zamieszkać z rodzicami, zdarzały się zawsze. Uważa jednak, że od czasu pandemii COVID-19 zjawisko to przybrało na sile. Wiele osób starszych potrzebowało wówczas wsparcia w codziennych czynnościach lub w przezwyciężeniu samotności, dlatego dorosłe dzieci decydowały się często wrócić na ten czas do rodzinnego domu. — Ludziom w wieku od 30 do 40 lat podobał się ten pomysł spędzania czasu razem, ponieważ był on wówczas społecznie akceptowalny — mówi Meggle. Nieprzewidywalne zwroty akcji w życiu Dla terapeuty rodzinnego Jona Schmidta ważne jest, aby zidentyfikować przyczyny, dla których dorośli ludzie decydują się wracać do domu rodzinnego. — W większości przypadków sytuacja ta nie jest wcale ani pożądana, ani oczekiwana. Często wynika z separacji lub nagłej utraty pracy — mówi. Ostrzega też, by nie zapominać, z czym wiążą się motywowane w ten sposób powroty. — Są to często trudne okoliczności. Ważne jest, by rodzice byli tego świadomi — mówi. Dodaje, że warto, aby w razie takich problemów ludzie polegali nie tylko na rodzicach, ale także na bliskich przyjaciołach. — Dorośli, którzy z różnych powodów muszą wrócić do rodzinnego domu, mogą odczuwać wstyd i poczucie winy. Radzę tym, których to dotyczy, aby zaakceptowali trudne emocje związane z poczuciem porażki. Jeśli to zrobią, łatwiej będzie im je przezwyciężyć — mówi Meggle. Powrót do domu to dla wielu trudny nowy początek. Wiele osób nie wie, jak do niego podejść. — Nie ma cudownego rozwiązania. Często spotykam ludzi, którzy czują się w takiej sytuacji całkowicie bezradni. Ale nawet w tym stanie bezbronności są już w trakcie procesu redefiniowania siebie — mówi Schmidt. Witajcie w świecie millenialsów. "Mam 30 lat, nie mam pracy, mieszkania i samochodu. Nigdy nie osiągnę tego, co moi rodzice" Virginic Megge uważa, że może to być świetna okazja do wyleczenia swoich wewnętrznych ran. — Czas z rodzicami to okazja do wyzdrowienia, zrobienia czegoś dobrego dla siebie i wsłuchania się w siebie — mówi. Sztuka wzajemnego zrozumienia Wspólne życie z rodzicami prawdopodobnie nie zawsze będzie łatwe. Stosunkowo szybko można poczuć się niechcianym i nie na miejscu — w końcu każdy przyzwyczajony jest do określonego stylu życia, ma swoje nawyki. Kryzys 40-latki. "To bogata rodzina i wszyscy czekali na dziedzica" Wracając po latach do domu, można poczuć się tak, jak wtedy, gdy miało się 17 lat — zwłaszcza gdy pojawiają się pytania: gdzie idziesz? Jesz z nami? Kiedy wracasz do domu? W takich sytuacjach trzeba nauczyć się stawiać granice. Jon Schmidt radzi, aby ustalić jasne zasady wspólnego życia. — Najlepiej jest opracować wspólny plan, a może nawet spisać coś w rodzaju umowy. Określenie takich zasad pomoże we wzajemnemu zrozumieniu — mówi.