Siedem sygnaow swiadczacych o tym ze wychowa cie niestabilny emocjonalnie rodzic

Nie każdy potrafi zauważyć, że jego rodzina jest dysfunkcyjna (lub czuje się gotowy, by stawić temu czoła), ale większość ludzi wie, co to znaczy czuć się nieswojo w czyjejś obecności. Pomocna może być umiejętność nadania temu nazwy. — Kiedy żyjesz w ten sposób, tak naprawdę nigdy nie wiesz, czego się spodziewać — powiedziała Sage. Jej zdaniem Może łatwo stać się agresywny lub wykazywać oznaki niedojrzałości emocjonalnej w sposobie radzenia sobie z konfliktami. Sage wyjaśniła, jak rozpoznać takich rodziców i jakie mogą być długoterminowe skutki takiej relacji. Często czułaś/czułeś zagubienie i niepewność Większość niestabilnych emocjonalnie rodziców nie zachowuje się przez cały czas jak wrzeszczące potwory. . W rezultacie możecie nie wiedzieć, jak się przy nich czuć. W jednej chwili śmiejecie się z ich żartów, a w następnej jesteście zdenerwowani, ponieważ wściekle trzaskają drzwiami. Powiedziała też, że niekoniecznie muszą krzyczeć, co może utrudniać rozpoznanie, że coś jest nie tak. Mogą sprawić, że poczujecie się zagrożeni, przebywając w ich pobliżu, ponieważ nieustannie was krytykują, besztają drugiego rodzica lub rodzeństwo bądź ignorują was, jeśli zrobicie coś, czego nie pochwalają. Jesteś ekspertką/ekspertem w odczytywaniu nastrojów Z powodu nieprzewidywalności rodzica możecie rozwinąć nadwrażliwość i nadmierną czujność. — Jeśli rodzic krzyczy, dzieci mają tendencję do myślenia, że ma to coś wspólnego z nimi, nawet jeśli tak nie jest — powiedziała. Podała przykład uczucia niepokoju przed powrotem rodzica do domu, kiedy wiecie, że jeśli coś jest nie na swoim miejscu w kuchni lub garażu, będzie to stanowiło duży problem. Nawet jeśli wyrazi swoją frustrację westchnieniem lub krytycznym komentarzem, a nie atakiem, może to nauczyć was skanowania otoczenia w poszukiwaniu emocjonalnych bodźców. Za wszelką cenę chcesz zadowolić innych Niestabilni emocjonalnie i nieprzewidywalni rodzice często tworzą poczucie uwikłania. Trudno ci oddzielić swój niepokój od niepokoju rodzica, ponieważ nauczono cię bardzo uważnie monitorować jego emocje. Dr Sage twierdzi, że w dłuższej perspektywie prawdopodobnie przełoży się to na potrzebę zadowalania ludzi w innych relacjach. — Uczysz się nadmiernie koncentrować na strachu — powiedziała. Szczególnie na strachu przed zdenerwowaniem ludzi. W rezultacie "nie jesteś tak naprawdę autentycznym sobą", ponieważ jesteś zbyt skupiony na monitorowaniu nastrojów innych ludzi i dbaniu o to, by wszyscy byli zadowoleni. Izolujesz się, nawet gdy pragniesz kontaktu z innymi Ciągłe analizowanie wyrazu twarzy i tonu głosu innych osób może szybko doprowadzić was wypalenia. Jest to powód, dla którego wiele dzieci takich rodziców się izoluje. — Kiedy uważasz, że ludzie są bodźcem, czujesz się bezpiecznie tylko w samotności — powiedziała. Możecie mieć lękowo-unikający styl przywiązania, w którym jednocześnie pragniecie więzi, ale też się jej boicie. W związkach może to wyglądać tak, że pragniecie wsparcia ze strony partnera lub przyjaciela, ale zamiast tego odpychacie ich. Dobierasz sobie partnerów, przy których czujesz się spięta/spięty Nawet jeśli wasz partner nigdy nie krzyczy, tak jak robili to rodzice, nadal może sprawić, że poczujecie się niepewnie, zwłaszcza jeśli nie potrafi się dobrze komunikować. Sage znalazła się dokładnie w takiej sytuacji. — Dorastałam z rodzicami, którzy dużo krzyczeli i wrzeszczeli — powiedziała. — Potem wybrałam partnera, który tego nie robił, ale nadal był trochę humorzasty — dodała. W końcu zaczęła monitorować swój związek pod kątem subtelnych oznak irytacji lub zdenerwowania. Nigdy nie usłyszałaś/usłyszałeś przeprosin Sage powiedziała, że wszyscy rodzice od czasu do czasu tracą spokój lub popełniają błędy. Różnica polega na tym, że omawiany typ rodzica zwykle "nie posiada zdolności do naprawy relacji". Dodała, że tacy rodzice często nie zdają sobie sprawy z tego, jak ich intensywne wahania nastroju wpływają na innych ludzi, zwłaszcza na ich dzieci. Dlatego dzieci nie są przepraszane, gdy ich rodzic traci kontrolę nad swoimi emocjami. Bez tego potwierdzenia, ich dzieci mogą nadal wierzyć, że "spowodowały" wybuchy swoich rodziców i że są odpowiedzialne za zarządzanie emocjami innych ludzi. Musisz nauczyć się przeżywać własne uczucia Sage twierdzi, że aby dojść do stabilności, trzeba nauczyć się, jak stworzyć sobie poczucie bezpieczeństwa. Często punktem wyjścia jest uświadomienie sobie niepokoju. Zaleca terapię, taką jak terapia dialektyczno-behawioralna, która koncentruje się na identyfikowaniu i radzeniu sobie z trudnymi uczuciami. Sage mówi, że często pojawiającym się uczuciem jest złość. — Jeśli w dzieciństwie złość wiązała się z brakiem poczucia bezpieczeństwa, to masz podejście w stylu: "Nie chcę tego czuć" — powiedziała. Pierwszą oznaką rozwoju może być moment, w którym poczujesz, że "masz prawo do własnego gniewu, akceptując go i nie czując się źle".