Ksiadz nazywa Hitlera "gwiazdkowym darem Boga". Gosi ze Jezus rozpocza swoja kampanie przeciwko Zydom

Więcej takich artykułów znajdziesz na stronie głównej Onetu Publikujemy fragment książki za zgodą wydawnictwa. W wydaniu "Südhannoversche Volkszeitung" z 2 kwietnia 1974 r. ukazało się wspomnienie o ks. Richardzie Kleinem, opisujące go jako "dobrego i szanowanego człowieka i kapłana", który mimo "rosnącego terroru antychrześcijańskich i antykościelnych sił reżimu narodowosocjalistycznego, które chciały usunąć go" ze stanowiska nauczyciela, "tym silniej się go trzymał". Urodzony w roku 1891 i wyświęcony na księdza diecezji Hildesheim, od roku 1919 pracował pilnie jako nauczyciel religii w gimnazjum w Duderstadt. Nazywany zdrobniale "papą Kleinem" przez tysiące uczniów, których uczył przez wiele lat, był też bardzo szanowany przez swoich kolegów, nie przestając pracować w gimnazjum mimo oficjalnego przejścia na emeryturę w 1957 r. Choć Kleine wśród swych "aryjskich niemieckich współbraci" mógł cieszyć się opinią miłego i oddanego pracy księdza, to z pewnością nie przejawiał tej samej postawy wobec niearyjczyków. W rzeczywistości był gorliwym zwolennikiem narodowego socjalizmu i oddanym wielbicielem Adolfa Hitlera, nazywającym go "gwiazdkowym darem Boga dla narodu niemieckiego" . Był też zarazem przekonany, że niemiecki Kościół katolicki w czasach narodowego socjalizmu traci przychylność wiernych, i dlatego działał na rzecz poszerzenia współpracy między Kościołem a państwem. Mimo tej, jak sądził, naglącej sytuacji wolał unikać publicznych wystąpień, pracując niestrudzenie w cieniu nad zebraniem podobnie myślących teologów, duszpasterzy i nauczycieli i stworzeniem silnego pomostu pomiędzy narodowym socjalizmem a katolicyzmem. Niemcy o Polakach. "Jestem bardzo szczęśliwy, że między Rosją a Niemcami jest jeszcze Polska. Wiedzą, jak się bronić" W czasach Trzeciej Rzeszy wsparcie Kleinego dla Hitlera przejawiało się zapewne w sposób aż nazbyt właściwy dla tamtego miejsca i czasu. Wielu księży, podobnie jak większość Niemców, popierała Fürera, widząc w nim postać wyrastającą ponad politykę partyjną Trzeciej Rzeszy. Kleine posunął się jednak w swoim wsparciu dla niego i nazizmu dalej niż większość Niemców. Nie ograniczał się do pracy na rzecz harmonijnych relacji między Kościołem a państwem narodowosocjalistycznym; aktywnie działał też na rzecz włączenia nazistowskiej doktryny rasowej do katolicyzmu i uczynienia jej integralną częścią katolickiej nauki wiary. W jego pismach i mowach odnaleźć można wyraźny związek pomiędzy antysemityzmem chrześcijańskim i rasistowskim antysemityzmem narodowego socjalizmu. Gdy Żydzi ginęli w Holokauście, Kleine podróżował po Rzeszy, wygłaszając odczyty, w których opowiadał się za wyłączeniem chrześcijan żydowskiego pochodzenia z Kościoła i usunięciem najmniejszych śladów judaizmu z chrześcijańskich pism i teologii. [REKLAMA] Książkę znajdziesz tutaj >> Zbawianie Kościoła i społeczeństwa W swej książce z 1929 r., zatytułowanej "Zbawienie!". Kleine dał wyraz fundamentalnemu przekonaniu, że zarówno społeczeństwo niemieckie, jak i niemiecki katolicyzm potrzebują reformy. Przed jej publikacją ks. Johannes Hagemann, wikariusz generalny Hildesheim, udzielił książce imprimatur ; po jej ukazaniu się zyskała aprobatę wybitnych teologów [...] Rodzaj myślenia, który Kleine zaprezentował w "Zbawieniu!", był nie tylko skupiony na Niemczech, lecz także wyłączający. Mimo deklaracji, że "zaiste, Duch wieje, kędy chce, i dokonał wiele nawet wśród niechrześcijan", twierdził, że jedność niemiecka "zależy wyłącznie od łaski". Łaska ta jednak może być dana "jedynie tym, którzy są godni". Takiej łaski nie mogą w pełni doświadczyć Żydzi, których "wybranie było jedynie zapowiedzią nowego przymierza, dotyczącą jedynie niewielkiego wycinka przestrzeni i czasu i dlatego nie było trwałym wyróżnieniem". Kleine uważał, że Bóg obdarzył łaską niemiecki Volk i pobłogosławi mu, zsyłając profetyczną postać, która poprowadzi naród. W roku 1932 Kleine uznał, że tę profetyczną rolę odgrywa Adolf Hitler . Mimo zakazów biskupów niemieckich odnoszących się do NSDAP uważał ruch Hitlera za jedyną żywotną grupę w społeczeństwie niemieckim, która może w pełni odpowiedzieć na wyzwania opisane przez niego w "Zbawieniu!". Wkrótce też zaczął szerzyć prawicowe idee i nawiązywać kontakty z katolikami o podobnych przekonaniach politycznych. [...] Czy Jezus był Żydem? W rozprawie "Czy Jezus był Żydem?" Kleine nie poszedł za wieloma teologami volkistowskimi, którzy, jak choćby prof. Grundmann, twierdzili, że Jezus nie był Żydem, lecz urodził się z aryjskich rodziców. Próbował uniknąć jednoznacznej odpowiedzi na to pytanie, dowodząc, że jako potomek swej matki, Maryi, i poczęty z Ducha Świętego, Jezus pozostał wolny od wszelkich negatywnych cech żydowskich. Jak wyjaśniał, "Kościół wyraźnie przeczy, że Maryja jest częścią dziedzictwa skalanego grzechem; dlatego tym bardziej należy stwierdzić, że tego, co dziedzicznie deprawuje żydostwo, nie ma ani u niej, ani u Jezusa". Dlatego nawet jeśli Kleine nie twierdził wprost, że Jezus nie był Żydem, to czynił wszystko, co w jego mocy, by oddzielić go od jego żydowskich przodków . Na przykład interpretował poświadczone w Biblii odrzucenie przez Jezusa politycznej roli mesjasza jako całkowite odrzucenie judaizmu i jego żydowskich przodków. Dowodził też, że najważniejsze postaci opowieści ewangelicznych i najbliżsi towarzysze Jezusa, tacy jak Jan Chrzciciel, apostołowie i Maria Magdalena, byli wolni od "dziedzicznego zła" judaizmu. Kleine twierdził na przykład, że "Jan Chrzciciel nie mógł pochodzić z sukcesji pokoleń, które pozostawałyby w rażącej sprzeczności ze wspaniałą wielkością tego «głosu wołającego na puszczy»". ZOBACZ: Honorowy obywatel Hitler. Wstydliwa spuścizna tysięcy niemieckich miast Tym wyjątkowym postaciom biblijnym przeciwstawiał Kleine wszystkich pozostałych Żydów, łącznie z tymi, którzy porzucili swą wiarę żydowską, by pójść za Jezusem; uważał, że stanowili jedynie problem. "Zaiste – pisał – nawet Żydzi ochrzczeni, żydowscy chrześcijanie, swoim wątpliwym zachowaniem, wynikającym z ich żydowskiej natury, sprowadzali na wczesny Kościół tak wielkie zagrożenie, że musimy uznać tę sytuację za pierwszy wielki sprawdzian Kościoła; Dzieje Apostolskie i listy apostołów pełne są śladów tej walki na śmierć i życie". W dalszej części rozprawy wyjaśniał tę kwestię, tłumacząc: "Kościół spotkało wiele gorzkich doświadczeń [...] w przypadkach, gdy zapominano o ostrzeżeniu, że Żyd po chrzcie pozostaje Żydem, tak jak Murzyn pozostaje Murzynem, a Niemiec Niemcem". Kleine szybko się tu jednak zreflektował, dodając, iż "oczywiście nie można lekceważyć nadprzyrodzonego działania łaski". Ostatecznie można by się spodziewać "błogosławionych skutków [...] drastycznych interwencji we wschodnich gettach żydowskich w Polsce. [...] Niemiecki Volk musi zawsze być szczelnie oddzielony od żydostwa, nawet ochrzczonego. Dlatego nie należy tolerować żydowskich chrześcijan w chrześcijańskich kościołach naszego ludu ( Volk ). Niekiedy łączy się ich w żydowsko-chrześcijańskich parafiach. Wiemy już z naszych doświadczeń z Polakami mieszkającymi w Niemczech, że pozostają oni – nie tylko ze względu na język polski, który jest ich językiem ojczystym – obcym elementem w naszych parafiach i sami się tak czują . O ileż większy zatem jest dystans, który dzieli nas od żydostwa! Już we wczesnym Kościele chrześcijanie żydowscy i wspólnoty judeochrześcijańskie wiodły odrębną egzystencję, sprawiając wiele poważnych trudności chrześcijanom z innych ludów. [...] Tylko wówczas, gdy zdecydowanie odgrodzi się te wspólnoty judeochrześcijańskie, Kościół będzie mógł z całą mocą podjąć swą misję wobec ludów całej ziemi i zyskać wśród nich na znaczeniu". [...]\ Klein: w Kazaniu na Górze Jezus rozpoczął swoją kampanię przeciwko Żydom W kolejnym roku doznawane przez Kleinego wrażenie pilności stojących przed nim zadań jeszcze bardziej się wzmogło. 31 stycznia 1943 r., po przegranej bitwie pod Stalingradem, w końcu okazało się, że armia niemiecka nie jest niezwyciężona, gdy generał feldmarszałek Friedrich Paulus poddał szóstą armię Wehrmachtu Sowietom. W liście do swego przyjaciela Kleinego Karl Adam rozpaczał: "Mroczne chmury nad nami zaczynają gęstnieć. Tylko wiara, jaką pokładam w Hitlerze, daje mi ufność, że zwycięsko przedrzemy się przez tę chmurę". Kilkanaście dni później, 18 lutego, w berlińskim Pałacu Sportu minister propagandy Rzeszy Joseph Goebbels ogłosił kampanię wojny totalnej dla Niemiec. W chaosie i w nieomal apokaliptycznej atmosferze, jaka wówczas zapanowała, swój udział w tym przedsięwzięciu zademonstrował również Kleine, pisząc rozprawę "Kazanie na górze jako wezwanie do walki z żydostwem". Uważał, że publikacja ta przyczyni się do wdrożenia religijnego ostatecznego rozwiązania "kwestii żydowskiej". [...] "Naprawdę się boję". Uznawana za nazistowską niemiecka partia przełamała zaporę ogniową. Wykorzystała lukę i idzie po władzę 11 sierpnia 1943 r. w Wiedniu Kleine przedstawił swoim kolegom rozprawę "Kazanie na górze jako wezwanie do walki z żydostwem". Według niego "zasadniczą przeszkodą na drodze do porozumienia pomiędzy Rzeszą narodowosocjalistyczną a Kościołami chrześcijańskimi" była relacja chrześcijaństwa do judaizmu. Nieusuwalna wrogość pomiędzy tymi dwiema religiami nie była "kwestią akademicką", którą należy rozważać, lecz niepowątpiewalnym faktem, wpisanym w samą istotę Ewangelii. Teraz, jak twierdził, zadaniem chrześcijańskich kaznodziei jest "pojęcie, w całej jej głębi i istotności, walki Jezusa Chrystusa z judaizmem" i wyrażenie jej "w odpowiedni, żarliwy sposób w naszych kazaniach". "Naszym najpilniejszym zadaniem, nawoływał swoich słuchaczy, musi być przedstawienie przesłania chrześcijańskiego z punktu widzenia walki Jezusa Chrystusa z judaizmem". Według Kleinego w Kazaniu na Górze Jezus rozpoczął swoją kampanię przeciwko Żydom. Co więcej, zgodnie z przedstawioną przez niego egzegezą tego znanego fragmentu Ewangelii, Jezus sam zainicjował kampanię przeciwko Żydom na samym początku swojej posługi.