Niemcy liczyy na cud ale popeniy bad. Berlin by guchy na ostrzezenia. Teraz jest juz za pozno

Czy kryzys uchodźczy mógł się dobrze skończyć? Czy możliwy był scenariusz, w którym migracja stałaby się sukcesem po tym, jak Angela Merkel "otworzyła granice" 4 września 2015 r. ? W tamtym czasie pojawiło się sporo prominentnych głosów, które zachwycały się pozytywnymi skutkami tej imigracji dla Niemiec. Już 29 sierpnia "Bild" rozpoczął kampanię "Pomagamy — uchodźcy mile widziani". 9 września ówczesny wicekanclerz Sigmar Gabriel (SPD) pojawił się w Bundestagu z przyciskiem "uchodźcy mile widziani" na klapie . Ówczesny szef Daimlera Dieter Zetsche powiedział, że "w najlepszym przypadku" uchodźcy mogą "stać się podstawą kolejnego niemieckiego cudu gospodarczego — tak jak miliony pracowników-gości w latach 50. i 60. znacząco przyczyniły się do wzrostu gospodarczego Republiki Federalnej Niemiec". A ekonomista Marcel Fratzscher przewidywał, że "wielu uchodźców będzie płacić emerytury wyżu demograficznego". To wtedy kanclerz oświadczyła w programie "Anne Will" 7 października, miesiąc po "otwarciu granicy", że nie można zapobiec takim przepływom migracyjnym. Niemcy nie mogą zamknąć swoich granic, powiedziała Merkel. Co więcej: "Nie jest w mojej mocy — ani w mocy nikogo w Niemczech — określanie, ile osób tu przyjeżdża". To się nigdy wcześniej nie zdarzyło. Oto szefowa niemieckiego rządu deklarujący, że nie ma kontroli nad granicami kraju . Ale oświadczenie Merkel było błędne . 14 września istniała gotowa instrukcja dla policji federalnej, aby zawrócić migrantów na granicy z Austrią. Ale kanclerz wahała się, ponieważ nikt nie chciał zagwarantować, że jest to zgodne z prawem. Do dziś CDU jest oskarżana o wspieranie polityki otwartych granic Merkel w tamtym czasie. Ale to tylko częściowo prawda. Jeszcze przed wystąpieniem kanclerz w programie "Anne Will", 34 lokalnych polityków CDU napisało do Merkel zapalający list, który dziś brzmi niemal proroczo . W liście stwierdzono, że kraj stoi już przed "poważnymi wyzwaniami" z powodu przybyłych do tej pory uchodźców. "Dotyczy to przede wszystkim naszych systemów zabezpieczenia społecznego i obszaru integracji, ponieważ większość uchodźców prawdopodobnie nie będzie w stanie zintegrować się z niemieckim rynkiem pracy w dającej się przewidzieć przyszłości. Ponadto większość uchodźców pochodzi z krajów, w których dominujące koncepcje społeczne znacznie odbiegają od naszych zachodnich wartości". Zwolennicy polityki powitalnej Merkel nie chcieli nic o tym wiedzieć. Katrin Göring-Eckardt, ówczesna przewodnicząca grupy parlamentarnej Zielonych w Bundestagu, w swoim bezgranicznym optymizmie sformułowała dwa zdania, które pozostają z nią do dziś: "Teraz nagle dano nam ludzi", powiedziała na synodzie EKD w Bremie w listopadzie. A nieco później na krajowej konferencji Partii Zielonych dodała, że "nasz kraj zmieni się — drastycznie. I powiem wam jedno: nie mogę się tego doczekać!" . Oczekiwania kontra rzeczywistość Zaledwie miesiąc później te stwierdzenia wydawały się dziwaczne w świetle Sylwestra w Kolonii: wielu uchodźców w Nadrenii zorganizowało "imprezę" przed głównym dworcem kolejowym, co doprowadziło do setek napaści seksualnych , które początkowo zostały zatuszowane przez władze. Kolonia oznaczała koniec euforycznej kultury pt. "Uchodźcy mile widziani". Również dla Angeli Merkel. W jaskrawym kontraście do swoich wypowiedzi na temat "Anne Will", kanclerz zrobiła wszystko, co w jej mocy, aby ograniczyć migrację z Syrii. Wynegocjowała z tureckim prezydentem Erdoganem porozumienie UE-Turcja z marca 2016 r. , które polegało na tym, że UE płaci miliardy, w zamian za co Turcja zamyka granicę z Syrią i opiekuje się uchodźcami. Ogrodzenie, które kanclerz odrzuciła w UE, zostało zamiast tego zbudowane między Turcją a Syrią. Nowa polityka Merkel została skrytykowana przez lidera SPD Sigmara Gabriela: "To zwrot o 180 stopni" , powiedział, dodając, że kanclerz porzuciła swoją politykę powitalną. W czerwcu 2016 r. ówczesny przewodniczący Parlamentu Europejskiego Martin Schulz (SPD) chciał widzieć tylko pozytywy w przemówieniu na Uniwersytecie w Heidelbergu. "To, co przynoszą nam uchodźcy, jest cenniejsze niż złoto: to niezachwiana wiara w marzenie o Europie" — mówił. Miesiąc później na tę nieszablonową pochwałę odpowiedziały dwa krwawe akty terroryzmu : W pociągu regionalnym w pobliżu Würzburga nieletni uchodźca z Afganistanu poważnie ranił siekierą pięć osób, a w Ansbach Syryjczyk ubiegający się o azyl zdetonował ładunek wybuchowy i ranił 15 osób . Niewątpliwie od tego czasu uchodźcy w Niemczech odnieśli wiele sukcesów . Na przykład Ryyan Alshebl, który uciekł z Syrii do Niemiec w 2015 r., nie znał ani słowa po niemiecku, a osiem lat później został wybrany na burmistrza Ostelsheim bezwzględną większością głosów. Albo Afgańczyk, który przybył do Hesji w wieku 14 lat, nauczył się czytać i pisać, a teraz prowadzi firmę solarną, w której zatrudnia innych uchodźców. Są też uczniowie szkół średnich, kucharze i opiekunowie basenów, pielęgniarki geriatryczne i osoby samozatrudnione, które otworzyły mały sklep lub restaurację. Ale choć wiele biografii jest niezwykłych, nie są one regułą . Wielkie nadzieje optymistów z jesieni 2015 r. nie zostały spełnione . Gdyby mieli rację, większość uchodźców zdolnych do zatrudnienia płaciłaby dziś podatki i zapełniała kufry emerytalne — ok. 70 proc. z nich ma mniej niż 30 lat. W najlepszym scenariuszu obecne 700 tys. wolnych miejsc pracy w Niemczech nie istniałoby, ponieważ zostałyby one wypełnione przez uchodźców. Teraz jest już za późno Zamiast tego sytuacja wygląda następująco: Spośród syryjskich uchodźców tylko 31 proc. pracuje i płaci składki na ubezpieczenie społeczne, podczas gdy 55 proc. otrzymuje zasiłek obywatelski Bezrobocie wśród Afgańczyków w kraju wynosi ok. 60 proc. Do tego dochodzą przeciążone ośrodki opieki dziennej i szkoły, niedobór mieszkań, rosnąca przestępczość, napaści na tle seksualnym i morderstwa popełniane przez osoby, którym odmówiono azylu, a które już dawno powinny opuścić kraj. Dziewięć lat po rozpoczęciu kryzysu uchodźczego potrzeba było ataku takiego jak ten w Solingen i rekordowych wyników wyborczych AfD w wyborach landowych w Turyngii i Saksonii , aby przekonać koalicję sygnalistów świetlnych i CDU/CSU do wprowadzenia znaczących zmian w polityce azylowej. Pierwsi panikarze mieli rację. Ich głos nie był jednak wystarczająco słyszalny.