Krolowa Mauretanii corka Kleopatry i Marka Antoniusza

Mało kto z odwiedzających Maghreb Polaków ma pojęcie, że północna Afryka ma fascynującą historię. W głębi lądu króluje pustynia. To regiony, którymi od niepamiętnych czasów władali koczownicy, ale wąski pas wybrzeża zawsze był i jest bardzo żyzny. Interesowali się nim już Kartagińczycy. Tu budowali swoje faktorie, a potem niewielkie miasta. Po III wojnie punickiej cały ten kraj stał się już wyłącznie domeną zwycięskiego Rzymu. Rzymska prowincja Africa Proconsularis i leżąca na zachód Mauretania były bardziej zurbanizowane od Italii. Zaopatrywały starą stolicę w pszenicę i oliwę. Dawały jej niewolników i wybitnych obywateli. Stąd, z Hippo Regius, „państwo boże” urządzał Augustyn. Tu bronił murów miasta przed Wandalami. Tu w końcu nieszczęsna Kahina popełniła największy w życiu błąd, burząc rzymskie miasta w nadziei, że powstrzyma inwazję Arabów ze wschodu. Nie powstrzymała. Berberowie utracili na wieki niezależność i przyjęli islam. Od VIII w. nad całym niegdyś skolonizowanym przez Rzymian krajobrazem zawisł półksiężyc Proroka, a wiek XIX przyniósł tym stronom kolonializm. Dopiero w drugiej połowie XX w. na tym terenie wyrosły niepodległe państwa arabskie. Czytaj więcej Kleopatra VII, zwana Wielką, była kobietą, która świetnie potrafiła łączyć miłość z polityką. O jej względy walczyli Juliusz Cezar i Marek Antoniusz Ruiny. Pamiątki po starożytnych cywilizacjach Ich historia jest bardzo różna, ale historyczne pamiątki po starożytnych cywilizacjach przywołują wspólną dla całego regionu przeszłość. Ale to ruiny, ruiny, ruiny... można westchnąć z sentymentem. Za to jakie, odpowie bywalec wybrzeża Libii, Tunezji czy Algierii. Od granic Egiptu na zachód ciągnie się dawne, jeszcze greckie pentapolis („pięciomiasto”) ze swą perłą w koronie, wspaniałą dorycką Cyreną. Dalej na zachód zaczyna się Trypolitania. Jej najpiękniejsze klejnoty to leżące na terenie dzisiejszej Libii dawne rzymskie miasta – Leptis Magna (stąd wywodziła się rzymska dynastia cesarska Sewerów) i Sabratha, a jeszcze dalej, już w Tunezji, punicka, a potem rzymska Kartagina, legendarny niegdyś konkurent, a potem ofiara Rzymu. Odbudowana przez Cezara dziś jest przedmieściem współczesnego Tunisu. Stąd tylko rzut kamieniem na południe i trafia się na ruiny miasta Thysdrus, dziś Al-Dżamm, sławnego z jednego z najlepiej zachowanych w rzymskim świecie amfiteatrów. Dalej na zachód wspomniane już Hippo Regius i Icosium, na którego ruinach wybudowano współczesny Algier. A jeszcze dalej: Tipaza i Colonia Claudia Caesarea, czyli współczesne miasto Szerszel. To oczywiście nie wszystkie starożytne miasta regionu, ale to, co je łączy, to niebywałe bogactwo antycznych ruin. Niegdyś cały ten teren był zurbanizowany. Pomiędzy miastami ciągnęły się obszary pokryte setkami rzymskich willi i folwarków, oliwnych gajów i pól uprawnych. A w samych miastach strzelały w niebo świątynie i teatry, areny walk gladiatorów i budynki term, rozległe marmurowe fora i dzielnice handlowe. Italia w istocie przy tych regionach prezentowała się dość marnie. Wszystko tu fascynuje, ale to, co najbardziej porusza umysły wielbicieli historii, to miejsca nieoczywiste, mniej efektowne i trudniej zapamiętywalne. Czytaj więcej Według tunezyjskiego Ministerstwa Handlu i Turystyki liczba turystów odwiedzających ten kraj w styczniu i lutym była o 47 proc. mniejsza niż na początku ubiegłego roku. Mieszkańcy kurortów na wybrzeżu mają nadzieję nadrobić straty już w wakacje Tombeau de la Chrétienne, dziwny grobowiec Jednym z nich jest dziwny grobowiec, który rysuje chmury na wysokim wzgórzu nieco na lewo od trasy łączącej nowoczesny Algier z nieco prowincjonalnym Szerszel. Budowla ma kształt kopca. Tuż nad ziemią otoczona jest kamiennym murem, a nieco powyżej wygląda jak usypany z cegieł ul. Fascynowała od zawsze. Francuzi nazywali ją Tombeau de la Chrétienne (czyli grób chrześcijanki), Arabowie: Kubr-er-Rumia (co oznacza grób Rzymianki). Jednak nie mieli racji ani jedni, ani drudzy. Badania archeologiczne wykazały, że to królewskie mauzoleum starożytnych władców Mauretanii z czasów narodzin Chrystusa. Pochowany tam mężczyzna to berberyjski władca Juba II, potomek słynnego Massinissy, który pomógł Rzymianom pobić Hannibala w bitwie pod Zamą (202 r. przed Chrystusem). Dużo ciekawsza jest jednak postać kobiety, królewskiej żony Juby II. Była nią bowiem Kleopatra Selene, córka sławnej Kleopatry VII i rzymskiego wodza Marka Antoniusza. Kleopatra Selene i jej bliźniaczy brat Aleksander Helios byli owocem związku słynnej pary i mieli z wyroku ojca rządzić południowym brzegiem Morza Śródziemnego. Dla Kleopatry Selene Marek Antoniusz przeznaczył Cyrenajkę i Libię, co jednak po klęsce pod Akcjum i śmierci rodziców udać się nie mogło. Potomkowie kochanków zostali uprowadzeni do Rzymu i pewnie by tam przepadli, gdyby cezar August nie ożenił Kleopatry Selene ze wspomnianym wcześniej Jubą II. W ten sposób Kleopatra Selene została sprawującą urząd z woli Rzymu królową Mauretanii. Jedynego syna Ptolemeusza urodziła w późnym wieku, bo mając 39 lat. Siedem lat później zmarła, a jej zwłoki pochowano w grobowcu na wzgórzu. Była przedostatnią dziedziczką wielkiego rodu Ptolemeuszy. Ostatnim był jej syn, którego w 40 r. po Chrystusie zamordował cesarz Kaligula tylko dlatego, że ośmielił się pojawić publicznie w piękniejszym płaszczu niż cesarz. Tak ręka wariata zamknęła księgę dziejów wielkiego ródu twórców potęgi starożytnej Aleksandrii.