Uczucie zaczeo wygasac. Na nowo poaczya ich straszna tragedia

Poznali się w czasach studenckich. Artystyczne dusze wywodzące się z inteligenckich domów z papierami na wielką karierę. Ona w 1971 r. za pierwszym podejściem dostała się do warszawskiej Szkoły Teatralnej. Już na II roku debiutowała w Teatrze Narodowym u samego Adama Hanuszkiewicza w "Trzy po trzy". On, grający na fortepianie od 6 roku życia, w wieku 18 lat został finalistą Konkursu Chopinowskiego. Zakochali się w sobie bez pamięci. Do tego stopnia, że już po dwóch latach zdecydowali się na ślub. Znajomi kręcili głowami. Trochę z niedowierzaniem, a trochę z dezaprobatą. W ich mniemaniu nie było większych szans na to, by dwie osoby o tak wyraźnych charakterach, indywidualiści, zdołali wytrzymać ze sobą przez całe życie. Oni jednak puszczali te głosy mimo uszu. Z czasem zatrważające przepowiednie otoczenia zaczęły się jednak spełniać. Już niedługo po ślubie ruszyli w zupełnie odwrotnych kierunkach. Olejniczak nieustannie dążył do spełnienia marzeń o wielkiej karierze. Skupił się na muzyce i koncertowaniu. Z kolei dla Łozińskiej priorytetem stała się rodzina. Gdy na świat w 1978 r. przyszedł starszy syn, ograniczyła aktywność zawodową. Z kolei, kiedy pojawił się młodszy, całkowicie odsunęła się w kąt. — Zajmowałam się synami. Macierzyństwo okazało się odkryciem. Bardzo chciałam je dobrze przeżyć. I bardzo się denerwowałam, kiedy coś odrywało mnie od tej powinności — tłumaczyła w rozmowie z magazynem "Zwierciadło". W środowisku jej decyzja spotkała się z niezrozumieniem. Wszak nie mówimy tu o anonimowej postaci, a aktorce, która zdążyła już zapracować sobie na sympatię widzów. Popularność przyniosła jej rola dziewczyny Leszka Góreckiego, Bronki, w jednym z najsłynniejszych seriali PRL-u, "Daleko od szosy", za którą była wielokrotnie nagradzana. Kolejne propozycje sypały się jak z rękawa. Po latach podkreślała, że od samego początku jej kariera układała się jak marzenie. W pewnym momencie konsekwentnie postawiła jednak na rodzinę. Dla swoich synów Łozińska była jednocześnie i matką, i ojcem. Często przejmowała nawet obowiązki zawodowe męża, a wobec jego licznych absencji niejednokrotnie zajmowała się typowo męskimi pracami. Raz usłyszała nawet pytanie: "A co jest z pani mężem, siedzi w więzieniu?" Choć tego typu sygnały wskazywały, że ta relacja nie wygląda tak, jak powinna, ona resztkami tłumionych wydechów dbała, by ogień miłości wciąż się tlił. Doskonale świadczą o tym jej słowa z rozmowy z miesięcznikiem "Pani": — Byłam tak skupiona na wyczuwaniu jego nastrojów, że nie odróżniałam dnia od nocy, lata od zimy. Kochałam za bardzo. Pragnęłam czułości, akceptacji. Nie oczekiwałam niczego w zamian. Wydaje ci się, że nie możesz bez tej drugiej osoby oddychać, chociaż w głębi duszy wiesz, że wszystko, co dobre dawno minęło" — mówiła. Z czasem oboje doszli do wniosku, że ich małżeństwo jest już nie do odratowania. Jedynym wyjściem był rozwód, do którego doszło w 1995 r., po 18 latach wspólnego, bardziej bądź mniej, życia. Sam Olejniczak przyznawał, że oni właściwie nie dorośli do ślubu. — A na pewno ja. Na miły Bóg, mi się wydaje, że ja dopiero parę lat temu dojrzałem. Długie miałem dzieciństwo, całe czterdzieści lat (śmiech). Podobno mężczyźni dojrzewają później, ale za to dokładniej — twierdził. Nie było w ich późniejszej relacji złej krwi, ale decyzja o rozwodzie mocno zachwiała pewnością siebie aktorki. Kiedy wydawało się, że powoli wraca na dobre tory, jej życie zostało naznaczone przez kolejną, tym razem niespodziewaną, tragedię. W 2002 r. zginął jej syn śmiercią, której zdecydowanie można było uniknąć. Tomasz był studentem medycyny, a poza nauką, kochał żeglarstwo. Wychodząc z autobusu, skręcił nogę. Ot, prozaiczna sytuacja. Ten wypadek przypłacił jednak życiem z powodu błędu lekarskiego. Nie zostały mu podane zastrzyki przeciwzakrzepowe. 24-latek zmarł z powodu zatoru. To wyniszczyło Łozińską jeszcze mocniej niż rozwód. Ukojenia szukała w alkoholu i bardzo mocnych lekach, niepozostających bez wpływu na jej zdrowie. — Byłam kompletnie zgłuszona potworną ilością leków, alkoholem. Przekonana, że idę w stronę totalnego szaleństwa. Wszyscy odbudowywaliśmy się na gruzach. To pozostaje straszną traumą dla mojego drugiego syna, Pawła, który stracił w życiu główny wektor — mówiła w rozmowie z "Polityką". Ten rodzinny dramat sprawił, że z byłym mężem znów się do siebie zbliżyli. — Chyba nie było nam razem po drodze. Na szczęście dziś żyjemy w bardzo przyjaznych stosunkach — komentował po latach Olejniczak. Do tego stopnia, że gdy zmarła matka aktorki, mężczyzna przyjechał do niej w pół godziny. — Piliśmy kawę i milczeliśmy. To jest niesamowite: przeżyć piekło z człowiekiem, rozwieść się, a potem wiedzieć, że rzucił wszystko, żeby przez chwilę pobyć z tobą w cierpieniu — wspominała. Sławomira Łozińska podniosła się z życiowych dramatów i wróciła do pełni życia, także tego zawodowego. Do końca utrzymywała przyjacielskie stosunki z Januszem Olejniczakiem.