Caa prawda o prawie stuy. "Haniebne prezenty dla duchownych"

Ks. dr Paweł Lewandowski z KUL przypomina, że w pierwszych wiekach chrześcijaństwa popularne były ofiary rzeczowe np. świece, kadzidła, chleb i wino . Część darów służyła do odprawiania mszy, reszta trafiała w ręce kapłanów. Zwyczaj szybko stał się problemem rosnącego w siłę Kościoła. Dziś powiedzielibyśmy o wzroście korupcji, a średniowieczu nazywano to symonią. Do Stolicy Apostolskiej spływały skargi dotyczące wymuszania darów. "Haniebne prezenty" Na kolejnych soborach laterańskich hierarchowie potępiali przyjmowanie darów w zamian za śluby, pogrzeby czy intronizacje biskupów. Nazwali je "haniebnymi prezentami". Padło też stwierdzenie, że "co zostało darmo otrzymane, powinno być darmo używane". Jednocześnie władze kościelne dopuściły dary od wiernych, tzw. iura stolae ( prawo stuły ). Zalecały przyjmowanie ich po sakramencie. Prawo stuły jest do dziś jednym ze źródeł utrzymania duchownych (obok np. pensji katechety). Na co idzie iura stolae? A jak to wyglądało w Polsce? Jak opisuje Vademecum Liturgiczne, abp. Jakub Świnka na synodzie w Łęczycy (1285 r.) zabronił duchownym sprzedawania sakramentów. Za to koncepcja iura stolae rozwijała się i ostateczny kształt zyskała w XV w. Ks. Piotr Mozyro w opracowaniu "Ofiary za sakramenty i sakramentalia" opisał, za co pobierane są datki. "Co do zasady wynikającej bardziej ze zwyczaju niż ustawodawstwa kościelnego, przy udzielaniu sakramentu chrztu i małżeństwa są składane ofiary" — wyjaśnił. Jeśli chodzi o pogrzeb, Mozyro zaznaczył, że ofiara zależy od zwyczaju. Co księża robią z pieniędzmi z prawa stuły? Jak opisuje ks. Lewandowski w artykule "Iura Stolae Offerings According to the 1983 Code of Canon Law and the Polish Particular Legislation", diecezje różnie to regulują. Niektóre odprowadzają procent z datku (5-15 proc., niekiedy do 35 proc.). Idzie on na potrzeby Kościoła: np. na kurię diecezjalną, lokalne seminarium czy parafię. Resztą dzielą się księża z parafii, włączając w to proboszcza, który może dostać większą część (ale ponosi większe koszty związane z utrzymaniem parafii). Z iura stolae bywa też opłacane wyżywienie duchownych czy praca gosposi.