Tablica upamitniajca Zbyszka Cybulskiego - historia aktora z peronu wrocawskiego Dworca Gwnego

Na trzecim peronie wrocławskiego Dworca Głównego znajduje się odsłonięta w 30. rocznicę śmierci tablica upamiętniająca aktora. "Z tego peronu 8 stycznia 1967 r. w swoją ostatnią podróż wyruszył Zbyszek Cybulski", głosi widniejący na niej napis. To w tym miejscu po godzinie czwartej nad ranem dwóch mężczyzn podjęło próbę wskoczenia do odjeżdżającego pociągu ekspresowego Odra. Pierwszy z nich, Alfred Andrys, bez problemu dostał się do pojazdu. Drugi – Zbigniew Cybulski – nie miał tego szczęścia, jego noga zaklinowała się między schodkiem a krawędzią peronu. Pociąg ciągnął go przez kilkanaście metrów, zatrzymał się dopiero gdy przerazony Andrys zaciągnął hamulec bezpieczeństwa. Nieprzytomnego aktora zabrała karetka; zmarł wkrótce potem w szpitalu w wyniku odniesionych obrażeń. Powszechnie znana była słabość Cybulskiego do alkoholu, dlatego szybko obiegła świat plotka, jakoby aktor spędził noc na suto zakrapianej imprezie, przez co spóźnił się na pociąg. Potwierdzenie tej teorii miał stanowić raport lekarza, który twierdził, że zmarły znajdował się pod wpływem alkoholu. Stanowczo zaprzeczał temu jednak towarzyszący mu pechowej nocy Andrys, powołując się dodatkowo na niepodane do wiadomości publicznej dokumenty z sekcji zwłok aktora. Za prawdziwość tej wersji obstaje również biografka Cybulskiego, Dorota Karasz - i według niej mężczyzna spóźnił się na pociąg nie dlatego, że pochłonęły go trunki, a z powodu... kobiety. Scena go przyciągała, teatr hipnotyzował; by zostać aktorem, porzucił zarówno Akademię Handlową, jak i studia dziennikarskie. W 1953 r. ukończył Państwową Wyższą Szkołę Artystyczną w Krakowie i zaraz potem zadebiutował w Teatrze Wybrzeże. Pełen pasji, wraz z grupą przyjaciół (z Bogumiłem Kobiela na czele) założył teatrzyk studencki Bim-Bom, który wystawiał spektakle w całej Polsce i poza granicami kraju. Tam Cybulski zdobywał aktorskie szlify i pracował nad swoją sceniczną osobowością, pełną skrajności, magnetyzującą, zachwycającą potem publiczność i krytyków. Z biegiem lat nie porzucił teatru, ale coraz częściej pojawiał się i przed kamerami; wprawdzie jego debiut w "Pokoleniu" (1954) Andrzeja Wajdy został praktycznie niedostrzeżony (bo też i wątek granej postaci niemal w całości wycięto), ale później miał już więcej... (content truncated)