Najsynniejsze filmy Yorgosa Lanthimosa. Co warto obejrzec

Yorgos Lanthimos to twórca, który nieustannie przesuwa granice współczesnego kina. Jego filmy pełne są nieoczywistości, często szokujących sytuacji, które skłaniają do refleksji nad ludzką naturą, relacjami i emocjami. Styl Lanthimosa bywa trudny do zaklasyfikowania – balansuje na granicy groteski i głębokiej analizy ludzkiej natury. Dla widzów szukających nieoczywistego kina, pełnego dziwnych i niepokojących sytuacji, twórczość Lanthimosa jest idealnym wyborem. Przedstawiamy zestawienie filmów Yorgosa Lanthimosa, które warto obejrzeć. "Kieł" to film, który wprowadził Lanthimosa do międzynarodowego świata kina i z miejsca zdobył kultowy status. Historia opowiada o rodzinie, w której rodzice postanowili całkowicie izolować swoje dzieci od świata zewnętrznego. Wierzą, że w ten sposób ochronią ich przed zepsuciem cywilizacji, tworząc własną, groteskową rzeczywistość, pełną absurdalnych zasad i rytuałów. Film ten, nominowany do Oscara za najlepszy film nieanglojęzyczny, szokuje nie tylko swoją dziwną fabułą, ale również subtelną krytyką autorytaryzmu, kontroli i rodzinnych relacji. Lanthimos w "Kle" eksperymentuje z formą, tworząc unikalne doświadczenie filmowe, które wywołuje niepokój, ale jednocześnie fascynuje widza. "Lobster" to prawdopodobnie najbardziej znany film Lanthimosa, który przyniósł mu szeroką rozpoznawalność w kinie anglojęzycznym. Akcja filmu dzieje się w dystopijnym świecie, gdzie osoby samotne muszą znaleźć partnera w ciągu 45 dni – w przeciwnym razie zostaną przemienione w zwierzę i wypuszczone do lasu. Główny bohater, grany przez Colina Farrella, trafia do specjalnego ośrodka, w którym ludzie próbują na siłę znaleźć miłość. Film jest jednocześnie zabawną, tragiczną i głęboko filozoficzną opowieścią o społecznym przymusie miłości oraz ludzkich lękach przed samotnością. "Lobster" zdobył Nagrodę Jury na Festiwalu Filmowym w Cannes i pokazał, że Lanthimos potrafi tworzyć filmy, które są zarówno inteligentne, jak i pełne absurdalnego humoru. "Zabicie świętego jelenia" to film, w którym Lanthimos z jeszcze większą precyzją posługuje się symboliką, tworząc niemalże mityczną opowieść o winie i karze. Główny bohater, Steven (znów grany przez Colina Farrella), to ceniony kardiochirurg, który zaprzyjaźnia się z tajemniczym młodym chłopakiem, Martinem. Stopniowo odkrywa, że znajomość z nim będzie miała katastrofalne konsekwencje dla jego rodziny. Film jest mroczny, intensywny i pełen niepokoju, a jego fabuła czerpie inspiracje z tragedii greckiej, co podkreśla surowy i fatalistyczny klimat. "Zabicie świętego jelenia" to przykład kina, które jednocześnie przeraża i zmusza do głębokiej refleksji nad naturą człowieka. "Faworyta" to film, który zdobył 10 nominacji do Oscara, w tym zwycięstwo dla Olivii Colman za rolę królowej Anny. To kostiumowa komedia, osadzona w XVIII-wiecznej Anglii, która opowiada o skomplikowanych relacjach na dworze królewskim. Film koncentruje się na rywalizacji między dwoma kobietami – Sarah (Rachel Weisz) i Abigail (Emma Stone) – o względy kapryśnej królowej Anny. Lanthimos w "Faworycie" po raz kolejny bawi się formą, łącząc historyczny dramat z ironicznym, często brutalnym humorem. W przeciwieństwie do jego wcześniejszych filmów, "Faworyta" jest bardziej przystępna, ale nie traci specyficznego stylu reżysera. To kino, które bawi, ale jednocześnie oferuje wnikliwą analizę władzy, manipulacji i politycznych intryg. "Alpy" to mniej znany film Lanthimosa, ale równie intrygujący i oryginalny. Opowiada o grupie ludzi, którzy oferują nietypową usługę – zastępują zmarłych w życiu ich bliskich, aby ci mogli lepiej poradzić sobie z żałobą. Każdy członek grupy przyjmuje na siebie rolę zmarłej osoby, odgrywając jej życie według precyzyjnie ustalonego scenariusza. Film porusza kwestie tożsamości, pamięci i sposobu radzenia sobie ze stratą. Choć mniej brutalny i szokujący niż inne dzieła Lanthimosa, "Alpy" wciąż oferuje niezwykłe i głębokie doświadczenie filmowe, które zachęca do refleksji nad granicami ludzkiej egzystencji. Twórczość greckiego reżysera — co najmniej od czasu nominowanego do Oscara "Kła" — to prawdziwe tour de force . "Biedne istoty" nie zmieniają jego trajektorii. Znakomicie zagrane intrygują inscenizacją świata przedstawionego. To uniwersum fikcyjne, choć zakorzenione w epoce wiktoriańskiej. Z realnymi miejscami na mapie, ale w sztafażu naukowej fikcji, z podkręconymi przez scenografa Jamesa Price'a i operatora Robbiego Ryana kolorami i kontrastami. Nic dziwnego, to przecież świat, który dopiero się staje, widziany oczami dziecka niemającego jeszcze zbyt wielu punktów odniesienia — pisała na łamach Onetu o "Biednych Istotach" Ewa Szponar w swojej recenzji filmu, który poruszył i podzielił widownię. Historia koncentruje się wokół głównej bohaterki – Belli Baxter, młodej kobiety, która zostaje przywrócona do życia przez ekscentrycznego naukowca Godwina Baxtera (wzorowanego na postaci doktora Frankensteina). Bella, początkowo infantylna i niedoświadczona, posiada ciało dorosłej kobiety, ale jej umysł jest dopiero w fazie rozwoju, gdyż dopiero "odradza się" do życia. Baxter odbudowuje Bellę po jej śmierci, implantując jej mózg nienarodzonego dziecka. W efekcie kobieta musi na nowo nauczyć się podstaw życia – poznaje świat i zasady, jakie w nim obowiązują, a jednocześnie odkrywa swoją własną tożsamość i pragnienia. Jednakże, z każdym kolejnym doświadczeniem staje się coraz bardziej świadoma swojej niezależności i zaczyna kwestionować normy społeczne, w tym rolę kobiet w patriarchalnym społeczeństwie. Bella ucieka, by podróżować po świecie i odkrywać jego różnorodność oraz bogactwo doświadczeń. W trakcie swoich przygód nawiązuje liczne relacje, w tym romantyczne, oraz staje się coraz bardziej pewna swojej wolności.