Nagle Kaminscy zostali bez srodkow do zycia. "Straciam wszystkich"

Rozpoznawalność przynosi jej film "Co lubią tygrysy?" Krzysztofa Nowaka-Tyszowieckiego. To opowieść o perypetiach dwóch panów — Piotra (Wojciech Pokora) i Marka (Krzysztof Kowalewski). Po odejściu żony załamany Piotr, docent w średnim wieku, usiłuje popełnić samobójstwo. Od tego zamiaru odwodzi go przyjaciel. Obaj wyruszają w podróż do Sopotu, bo, zdaniem swojego kolegi, niedoszły samobójca powinien się zabawić. Wydarzenia z podrywaniem kobiet w nadmorskim kurorcie zataczają koło i w końcu to Marek zaczyna wątpić w sens swojego życia. Produkcja odbija się dużym echem w PRL-u, wszak mamy do czynienia z erotyczną komedią. — Ciało aktora to element jego pracy — podkreśla Dorota Kamińska, ekranowa Krysia, żona Marka. Po filmie "Karate po polsku" z początku lat 80., gdzie jej bohaterka pokazuje się nago, ma nie nadążać z odpisywaniem na listy swoich wielbicieli. Przychodzi na świat w Warszawie. Aktorstwo nie jest jej pierwszym planem na zawodowe życie, zdaje bowiem egzamin wstępny na Politechnikę Warszawską. Inżynieria idzie jednak w odstawkę, a Dorota Kamińska podąża śladem starszego brata — Emiliana Kamińskiego — który w 1975 r. kończy stołeczną PWST (dziś AT). Uczy się pod okiem takich mistrzów i mistrzyń jak Aleksander Bardini, Aleksandra Śląska czy Tadeusz Łomnicki. Na scenie debiutuje rolą pensjonarki w "Podróży po Warszawie" w reżyserii Andrzeja Strzeleckiego w nieistniejącym dziś Teatrze na Woli (scena została przeznaczona dla Teatru Żydowskiego). — Od zawsze się kumplowaliśmy. Dzieliliśmy razem pokój, w którym po nocach opowiadaliśmy sobie bajki i wymyślaliśmy różne opowieści. Trochę żałował, że nie jestem chłopakiem, bo zawsze chciał mieć brata — wspomina zmarłego pod koniec 2022 r. Emiliana Kamińskiego. Gdy ten ma 17 lat, bierze na siebie odpowiedzialność za rodzinę, bo po tym, jak opuszcza ich ojciec, a rodzina zostaje bez środków do życia. — Uczył się i jednocześnie pracował na dom — udźwignął ten ciężar, choć nie było łatwo — zaznacza aktorka. O jego chorobie — raku płuc — dowiaduje się przypadkiem. Zaskoczenie jest tym większe, że Emilian Kamiński nigdy nie palił. — Ostatnie półtora miesiąca było już nieustannym potwornym cierpieniem, zarówno jego, jak i moim, gdy patrzyłam na to, co się z nim dzieje — relacjonuje. Wcześniej umierają także rodzice aktorskiego rodzeństwa. — Ostatnie pięć lat mnie nie rozpieszczało. Straciłam wszystkie najbliższe mi osoby, mamę, ojca i brata. Niełatwo o tym mówić. Zawodową wizytówką Doroty Kamińskiej staje się godny pozazdroszczenia debiut. Jeszcze na studiach pojawia się jako Maria Piechowiak w "Barwach ochronnych" Krzysztofa Zanussiego. Później przychodzą kolejne, ważne w polskiej kinematografii tytuły: "Rodzina Połanieckich", "Życie Kamila Kuranta", "Dom" czy "07, zgłoś się". Frekwencyjnym hitem, po którym Kamińska dostaje łatkę filmowej seksbomby oraz jest nazywana jedną z najpiękniejszych polskich aktorek, okazuje się komedia erotyczna "Och, Karol". Romana Załuskiego. Za sprawą rozbieranych scen (odważnych, jak na latach 80. w Polsce) historia uzależnionego od kobiet seryjnego kłamcy dostaje przydomek "najbardziej frywolnego filmu PRL-u". Sama Kamińska po latach przyznaje jednak, że bliższe są jej kobiety z mocnym charakterem. Od jednego z reżyserów ma usłyszeć: "słodkiej idiotki to ty nie zagrasz". Wielką popularność przynosi jej pierwsza rodzima opera mydlana "W labiryncie". Jednak niekoniecznie w środowisku artystycznym. To po roli Danuty Mayer koledzy i koleżanki mają krzywo patrzeć na aktorkę. — To było źle postrzegane przez środowisko — zwraca uwagę Kamińska. Spełnia się w teatrze. Kończąc studia, wiąże się z warszawskim Teatrem Studio. Gra u Jerzego Grzegorzewskiego, Adama Hanuszkiewicza czy Jerzego Kalina. Oczy całej Warszawy kierują się na nią we wrześniu 1990 r. Wówczas premierę ma "Tamara", pierwsze kapitalistyczne przedstawienie w Polsce z tytułową rolą — światowej sławy malarki Tamary Łempickiej — Doroty Kamińskiej. Spektakl przyciąga swoją nieoczywistą formą – grany jest w całym teatrze, a widzowie mogą śledzić wybraną postać i jej losy. W ramach przedstawienia przewidziana jest wykwintna kolacja. Kolejki ciągną się w nieskończoność, każdy marzy o chwili luksusu w towarzystwie aktorów i aktorek, przechadzając się po wnętrzach Teatru Studio. Reżyserem widowiska jest Maciej Wojtyszko, a producentem Waldemar Dąbrowski, wieloletni dyrektor Teatru Studio, przyszły minister kultury, a dziś dyrektor Teatru Wielkiego-Opery Narodowej. Przez pewien czas Kamińską wiąże z Waldemarem Dąbrowskim nie tylko praca. To dla niego aktorka decyduje się odejść od męża po 14 latach. Jednak Dąbrowski postanawia w końcu wrócić do swojej żony. Trudności — jeśli wierzyć tabloidom — wiążą się też z kolejną relacją — z aktorem Jackiem Borkowskim, który ma utrzymywać, że jego małżeństwo chyli się ku upadkowi. Szczęście aktorka odnajduje w końcu u boku dziennikarza Piotra Pajdowskiego. Ale po dwóch nieudanych małżeństwach (drugi mąż, który miał zmagać się z problemami alkoholowymi, zginął w wypadku samochodowym) nie zamierza formalizować związku. — Ślub nie jest potrzebny do zbudowania dobrego związku. Jeśli ludzie chcą być razem, to będą — przekonuje. Po popularnych i docenianych rolach telefon Kamińskiej przestaje dzwonić, dlatego próbuje swoich sił w innym fachu — dziennikarstwie. W latach 90. prowadzi i redaguje dwa cotygodniowe programy – magazyn filmowy Polsatu "Oskar" oraz nocną audycję radiową na temat kina w Programie I Polskiego Radia. Pisze też recenzje i wywiady do czasopism: "Pani", "Kobieta i Życie" czy "Życie Warszawy", jest gospodynią wielu wydarzeń. Na szczęście przerwa w pracy aktorskiej nie jest bezterminowa, ale, jak mówi sama zainteresowana, uczy ją pokory. Dorota Kamińska gra w popularnym serialu "Zostać Miss", pojawia się w głośnym "Wiedźminie", docenianej przez krytykę "Fali zbrodni" czy filmie "Pręgi". Ten przynosi jej nominację do Orła, nazywanego "polskim Oscarem", za drugoplanową rolę Matki Tani. Dziś ciągle można ją oglądać w "Klanie", najdłużej emitowanym polskim serialu, a także na deskach stworzonego przez jej brata Teatru Kamienica. Tym samym spełnia ostatnią wolę Emiliana Kamińskiego , by scena ciągle działała.