Napiecie na Tajwanie siega zenitu. Wracaja demony II wojny swiatowej

Podobnie jak wiele lat temu dzisiejszy To pokazuje ryzyko i niebezpieczeństwa związane z każdą próbą zajęcia wyspy, którą Pekin postrzega jako oderwaną prowincję. Długa, przeciągająca się walka Początki planowanej amerykańskiej inwazji, nazwanej Operacją Causeway, sięgają końca lat 20. ubiegłego wieku, kiedy to amerykańska marynarka wojenna i armia opracowywały strategię na wypadek potencjalnej wojny z Japonią. Wojenny Plan Orange przewidywał ekspansję przez Pacyfik, której kulminacją miał być atak na Tajwan, zwany wówczas Formozą, który Cesarstwo Japonii zaanektowało od Chin w 1895 r. po pierwszej wojnie chińsko-japońskiej. W latach trzydziestych XX w. Tajwan został jednak pominięty na rzecz zajęcia Okinawy, mniejszego celu położonego bliżej czterech największych japońskich wysp. W 1944 r., gdy Japonia zaczęła się chwiać, a inwazja na Japonię kontynentalną wydawała się prawdopodobna, amerykańscy planiści ponownie spojrzeli na Tajwan jako punkt przejściowy. Szef marynarki wojennej adm. Ernest King faworyzował opcję Tajwanu, a gen. Douglas MacArthur lobbował za inwazją na Filipiny. Przez pewien czas powrót generała MacArthura na Filipiny był postrzegany jako drugorzędna i wspierająca kampania. Początkowe plany zakładały atak 12 dywizji na początku 1945 r. Jednak ze względu na fakt, że siły amerykańskie priorytetowo traktowały teatr europejski, plan ten został zmniejszony do sześciu dywizji (mniej więcej wielkości początkowych sił szturmowych podczas inwazji w Normandii). Celem miało być zajęcie południowego Tajwanu i chińskiego portu Xiamen po drugiej stronie Cieśniny Tajwańskiej. Oznaczało to jednak opanowanie silnie bronionej wyspy o powierzchni 36 tys. km kw., usianej miastami, górami i lasami. Samo znalezienie wystarczających sił byłoby koszmarem. "W sumie uważano, że do operacji Causeway potrzebne będą siły 776 tys. 913 żołnierzy, w tym wszystkie sześć dywizji Korpusu Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych, 20 grup bombowców B-29, 41 różnych eskadr bombowców, 40 eskadr myśliwców oraz duża liczba inżynierów marynarki wojennej i jednostek wsparcia logistycznego" — wyjaśnia raport CMSI. Oceny wywiadowcze przewidywały garnizon liczący od 90 tys. do 170 tys. żołnierzy. W rzeczywistości Japończycy mieli 275 tys. żołnierzy, w tym wcielonych do wojska rdzennych mieszkańców Tajwanu. Wspierało ich 20 eskadr samolotów kamikaze i 600 łodzi samobójczych. Japończycy przewidzieli, że lądowanie odbędzie się na południu Tajwanu. Podłożyli 10 tys. min morskich, w tym 5,2 tys. w samej Cieśninie Tajwańskiej. Pamiętając o przytłaczającej amerykańskiej sile ognia, zbudowali skomplikowane systemy okopów, bunkrów i tuneli nad plażami i na całej wyspie. — — powiedział Easton. — — dodał. Jak potoczyłaby się amerykańska inwazja na Tajwan? Inne bitwy wojny na Pacyfiku stanowią ponurą wskazówkę. Kiedy wojska amerykańskie wylądowały na Filipinach w październiku 1944 r., przedzierały się przez dżungle i góry. Podczas inwazji na wyspę Okinawa w kwietniu 1945 r. siły amerykańskie poniosły , stawiając czoła gęstym fortyfikacjom na górzystym terenie, a także 2 tys. ataków samolotów kamikaze, które zatopiły lub uszkodziły setki okrętów marynarki wojennej. Ostatecznie pomysł z Tajwanem został porzucony. — — powiedział Easton. — Profesjonalni planiści wojenni odrzucali pomysł walki na Tajwanie i nie bez powodu — dodał. Lekcje dla Chin Pomimo upływu ośmiu dekad od zakończenia japońskiej okupacji, Siły tajwańskie nadal korzystają z japońskich obiektów, w tym niektórych kompleksów bunkrów. Niektórzy tajwańscy oficerowie opowiadają się za renowacją starej obrony brzegu i przygotowaniem się do przedłużającej się wojny partyzanckiej, tak jak robili to Japończycy. Chiny, próbując przejąć Tajwan, musiałyby stawić czoła tym i innym wyzwaniom. — — powiedział Easton. — — dodał.