Capoeira sprawia ze nie boje sie wyzwan

Trenowanie capoeiry poprawia spostrzegawczość, zdolność oceny otoczenia i potencjalnego zagrożenia. Te umiejętności przydają się w życiu codziennym i zawodowym. W życiu Tomasza Tomczyka capoeira pojawiła się przypadkiem, choć pewną rolę odegrała też spostrzegawczość licealisty. O wyborze tej dyscypliny zdecydowała też jego pasja do muzyki. Trening dla ekstrawertyków – Zawsze lubiłem sport, byłem silny i sprawny, choć nie uczyłem się żadnej sztuki walki. Kolega w liceum mi doradził, żebym spróbował capoeiry, a pamiętajmy, że 23 lata temu mało kto słyszał o tej dyscyplinie. Traf chciał, że zobaczyłem w gazecie malutkie zdjęcie ćwiczących capoeirę i skojarzyłem z wcześniejszą rozmową, a kilka dni później dostrzegłem na ulicy plakat reklamujący takie zajęcia. Spisałem numer telefonu i pojechałem na pierwszy trening. Od razu wsiąkłem, głównie dzięki połączeniu sportu z muzyką, która mnie uwiodła – wspomina Tomasz Tomczyk, menedżer zajmujący się optymalizacją procesów zakupowych w firmie farmaceutycznej. To jedyna sztuka walki, w której muzyka odgrywa główną rolę, nadając rytm, lecz także przekazując historię capoeiry i związanej z nią kultury. – Od lat grałem na gitarze, połączenie treningu z muzyką wydało mi się egzotyczne, odmienne od zwykłego sportu. Capoeira to nieokiełznana energia, dzięki śpiewowi i ruchowi pozwala wyrzucić z siebie emocje. Lubię porównywać ją z jogą, która uczy patrzenia do wnętrza, skupienia na sobie. A ja jestem ekstrawertykiem, w grupie staję się liderem, organizatorem, dlatego na jodze szybko się męczyłem, nie mogłem długo usiedzieć w jednym miejscu. Jestem zdania, że każdy powinien szukać dyscypliny zgodnej z własnym charakterem i osobowością – mówi Tomasz Tomczyk. Przebył długą drogę od czasów licealnych. Umiejętności rozwijał m.in. w Brazylii, zdobył uprawnienia instruktora rekreacji ruchowej o specjalności samoobrona, przygotował autorskie programy pracy z dziećmi. Bez konfrontacji Korzeni capoeiry można się doszukać w Brazylii, a wnikając głębiej – w Afryce. Brazylia przez lata była tyglem kulturowym tworzonym przez rdzennych mieszkańców, portugalskich kolonizatorów, niewolników z różnych zakątków Afryki. Na targach Mercado de Escravos kupowano „mówiące rzeczy”, do niewolniczej pracy na plantacjach zmuszani byli też Indianie. Na początku XX w. do Brazylii przybyli też pierwsi osadnicy japońscy. – W wielu afrykańskich plemionach mężczyźni, osiągając pełnoletność, tańczyli taniec walki, był to jeden z rytuałów przejścia. Rodowód afrykański mają też instrumenty, których się używa do dziś – to jedne z najstarszych instrumentów świata. Wymieszanie tańców plemiennych, instrumentów, wierzeń wpłynęło na kształt capoeiry, która stała się połączeniem metod walki z pierwotnymi tańcami rytualnymi – mówi trener. Dziś to narodowa dyscyplina sportowa Brazylii. – Nie mam potrzeby udowadniania czegokolwiek w prawdziwej walce, reagując na zaczepkę na ulicy – wolę po prostu przejść na drugą stronę. Zrobię to z wyprzedzeniem, bo wcześnie zauważę zagrożenie. Dzięki latom treningów nauczyłem się też przyjmowania postawy i używania tonu, które jednoznacznie sygnalizują twardą, nieustępliwą postawę. A to pozwala na unikanie bezpośredniej konfrontacji. Natomiast jeżeli ktoś ma potrzebę, może się sprawdzić w kontrolowanej sytuacji na ringu – mówi menedżer. Zainteresowani sztukami walki mają dziś ogrom możliwości, czasem można się pogubić, starając się znaleźć właściwą ścieżkę dla dziecka lub siebie. Tomasz Tomczyk 15 lat temu założył w Łodzi ze wspólnikami stowarzyszenie i szkołę Academia Capoeira. – Zrezygnowaliśmy z pomysłu zarabiania na treningach. Założyliśmy stowarzyszenie, które przeznacza na rozwój pieniądze z pokazów i treningów. Zdarzają się zaskakujące pytania rodziców o możliwość trenowania... rocznego dziecka. Z takim maluchem można się wprawdzie pobawić, zagrać mu muzykę, ale to nie jest capoeira, zaczynamy treningi najwcześniej z 4–5-latkami. Jeśli chodzi o górną granicę wieku, to trzeba sobie odpowiedzieć na pytanie o stan zdrowia i przygotowanie fizyczne. Widzę, że przybywa osób dbających o siebie, które są w bardzo dobrej formie po 40 czy 50 roku życia. Im jest na pewno łatwiej. Ludzie, którzy przez długi czas nie byli aktywni fizycznie, muszą zaczynać ostrożnie, żeby sobie nie zrobić krzywdy. Może się okazać, że znajdą miejsce, w którym dobrze się czują, polubią muzykę, spotkają ciekawych ludzi. Nie muszą wykonywać akrobacji i salt w powietrzu. Dzięki swojej wielowymiarowości capoeira każdemu pozwala znaleźć drogę dla siebie – uważa trener. Brak czasu to wymówka Capoeirę można też postrzegać jako metodę pracy nad sobą, naukę zdrowej rywalizacji i szacunku dla innych. Zgadza się z tym Tomasz Tomczyk, który wskazuje, że regularne treningi nie tylko pomagają zachować formę fizyczną, lecz także uczą dyscypliny pracy solo i w grupie, co bardzo się liczy w jego karierze menedżera. Z drugiej strony praca w międzynarodowej korporacji buduje umiejętność organizowania sobie czasu. Powinno go wystarczyć na życie prywatne i kontakty rodzinne, pracę i pasje. – Kiedy słyszę, że ktoś nie znajdzie czasu na regularne treningi, mówię, że to nieprawda. To kwestia wyboru, priorytetów i organizacji. Trenując capoeirę, nie uciekam od myślenia o pracy, pracując – myślę o capoeirze. Wiem, że ćwicząc capoeirę, buduję pewność siebie, która przydaje mi się w pracy, w zarządzaniu zespołem. Pracując z zespołem, też poniekąd trenuję argumentację, która mi się przyda podczas wieczornej rozmowy z dziećmi. Będąc z dziećmi, uczę się, jak lepiej wytłumaczyć pewne zagadnienia, dzięki czemu mogę być lepszym trenerem... Życie to krąg, jak roda, wszystkie elementy się ze sobą splatają – uważa Tomasz Tomczyk. W capoeirze łączy się wiele elementów – od sztuki walki przez systemy samoobrony, gimnastykę i akrobatykę po muzykę. – Wszystkie piosenki śpiewamy po portugalsku, więc na pewnym etapie trzeba się go nauczyć, a do niedawna był to czwarty język na świecie pod względem liczby posługujących się nim osób. Trzeba się otworzyć na inne kultury, spojrzenie na świat. Capoeira łączy też elementy indywidualnego sportu – bo samodzielnie pracuje się nad wykonywaniem poszczególnych elementów – z rywalizacją, jaką jest pojedynek. Jednocześnie to sport zespołowy, roda to krąg, w którym drużyna musi wspaniale współpracować, razem z chórem i instrumentalistami – wylicza fachowiec. Łatwo to przełożyć na relacje w pracy – od samodzielnej pracy nad tabelkami przez współpracę z menedżerem czy podwładnym po zarządzanie projektem. – Capoeira to efektowna, widowiskowa sztuka, dzięki niej stałem się trenerem i organizatorem festiwali kultury brazylijskiej, którą zarażam otoczenie. Przed wakacjami miałem okazję prowadzić zajęcia dla dzieci z różnymi stopniami niepełnosprawności. To było niezwykłe doświadczenie i pełna radości lekcja. Okazało się, że dzieci radziły sobie świetnie. Capoeira sprawiła, że nie boję się takich wyzwań. Dzięki niej dowiedziałem się, że każdego można zmotywować i otworzyć – podsumowuje Tomasz Tomczyk.