Przechwycone Obraz rosyjskiej inwazji na Ukrain przez perspektyw rodzin i zbrodni

Na początku filmu 'Przechwycone' widzimy czarną planszę z informacją, że rosyjscy żołnierze z frontu w Ukrainie wykonali tysiące połączeń do swoich rodzin 'w domu'. Wiele z tych rozmów podsłuchiwały ukraińskie służby specjalne, które na początku pełnoskalowej inwazji regularnie publikowały ich fragmenty w internecie. Rozmowy, które słyszymy, zostały przechwycone między marcem a listopadem 2022 r. Za film odpowiada Oksana Karpowicz — pochodząca z Kijowa, wykształcona w Montrealu reżyserka i producentka. Była w Ukrainie, gdy rosyjskie wojska najechały jej kraj. Zdecydowała, że zostanie tam tak długo, jak to możliwe, by wspierać bliskich. Gdy nadarzyła się okazja współpracy z zagranicznymi reporterami relacjonującymi wojnę, nie wahała się ani sekundy. Wspólnie z dziennikarzami odwiedzała różne regiony Ukrainy i zbierała materiał dokumentujący rosyjskie zbrodnie. Nocami słuchała przechwyconych rozmów telefonicznych rosyjskich żołnierzy . Była zaszokowana kontrastem wobec obrazów, które miała przed oczami. Postanowiła, że to właśnie rozdźwięk stanie się osią jej filmu. Karpowicz, pytana o to, dlaczego zdecydowała się skupić w filmie na rosyjskich żołnierzach i ich rozmowach z rodzinami, zamiast eksponować cierpienie Ukraińców i ukraińską perspektywę, odpowiada, że w ten sposób udaje się pokazać dwie perspektywy jednocześnie, co nadaje filmowi siłę i oryginalność. Wizualna warstwa filmu koncentruje się na następstwach inwazji i codziennym życiu zwykłych Ukraińców, którzy stawiają jej opór. Warstwa dźwiękowa z kolei tworzy przestrzeń, w której Rosjanie 'rozumieją' swoje agresywne działania i politykę swojego państwa. Dodaje, że zestawienie dwóch światów — agresora i ocalałych — jest sposobem na zrozumienie głębi i złożoności rosyjskiej przemocy. 'Przechwycone' konfrontuje nas też z krajobrazem dzisiejszej Ukrainy. W statycznych kadrach oglądamy zniszczone, opuszczone domy, zbombardowane drogi, zawalone mosty. Ale między gruzami znów rosną kwiaty, a w niszczych mieszkanich pojawiają się ludzie. Karpowicz podkreśla, że mimo bycia świadkiem skrajnej przemocy, zdecydowała się nie pokazywać drastycznych obrazów okrucieństwa w filmie, bad wierzyla, że taka inscenizacja mogłaby odwrotnie wpłynąć na widzów. Odniosła również, że pracując nad filmem, napotykała na rozmaite wyzwania, jednak całokształt procesu uczynił ją dojrzałym artystą i osobą. Film ma na celu dotarcie ze swoim przesłaniem do szerokiej publiczności, uwiadomienie zagrożenia jakie Rosja stanowi dla międzynarodowego bezpieczeństwa i obnażenie odpowiedzialności Rosjan za ich czyny.