Co z ta Polska Jesse Eisenberg w poszukiwaniu korzeni. Zozy obietnice

Dla jednych jest aktorskim objawieniem, inni z przekąsem zauważają, że w zasadzie wciąż przyjmuje bardzo podobne role — wciela się zwykle w bystrych, nadpobudliwych, gadatliwych i pogubionych emocjonalnie bohaterów; czasem nieprzyjemnych, a czasem miłych chłopaków z sąsiedztwa. W dodatku nagminnie bywa mylony z Michaelem Cerą ("Supersamiec", "Scott Pilgrim kontra świat") i Jonem Hederem ("Napoleon Wybuchowiec"). A mimo to branża go pokochała — i całe szczęście, bo Eisenberg przyznaje, że granie jest dla niego koniecznością, wcielanie się zaś w kolejne postacie pomaga mu radzić sobie z własnymi problemami i zachować psychiczną równowagę. Chociaż, jak twierdzi, ze względu na kompleksy dotyczące wyglądu nie przepada za oglądaniem filmów ze swoim udziałem. Wspominał, że od zawsze czuł się nieco zagubiony, miał problemy, by odnaleźć się w otoczeniu rówieśników, nie potrafił się nigdzie wpasować. W szkole nie radził sobie do tego stopnia, że wolał opuszczać zajęcia niż próbować walczyć o miejsce czy pozycję w grupie. Aktorstwo miało być dla niego swego rodzaju ratunkiem i swoistą terapią, która w tym przypadku sprawdziła się doskonale. Eisenberg świetnie odnalazł się aktorskim świecie; podobały mu się jasne zasady, wchodzenie w odgórnie ustalone role, bo to pomagało mu oderwać się od problemów i odnaleźć w rzeczywistości, nawet jeśli tylko tej fikcyjnej. Na ile jednak sam tworzy taki neurotyczny obraz siebie pod publiczkę — nie wiadomo. Dalej nie przepada za komplementami i uwagą mediów, a popularność go przeraża, korzysta więc z pomocy terapeutów. Kocha zwierzęta, działa charytatywnie i wielu potrzebującym kotom zapewnił dom tymczasowy. Ale wciąż uważa, że tak naprawdę niewiele robi i wstydzi się, że nie jest bardziej użyteczny dla świata. Ma dystans do siebie i swojej kariery. Dużo mówi się o jego inteligencji emocjonalnej, poczuciu humoru, wrażliwości, otwarciu na innych. Zdecydowanie też zrobił ogromne postępy i nauczył się nawiązywać bliskie relacje — ma grono przyjaciół i udane małżeństwo. Annę Strout poznał w 2001 r. na planie "Klubu imperatora", gdzie pracowała jako asystentka producentki. Byli parą przez ponad dekadę; rozstali się w 2012 r., by trzy lata później uznać, że nie mogą bez siebie żyć. Pobrali się niedługo potem, a wkrótce na świat przyszedł ich syn Banner. Nadal zgodnie trzymają się zasady, by o swoim związku nie mówić, i mocno chronią swoją prywatność. Rodzice nie mieli nic przeciwko, by w tak młodym wieku wszedł do branży — Eisenberg śmiał się, że nie mieli wyboru, w końcu jego mama pracowała jako klaun na przyjęciach urodzinowych, więc gdyby się nie zgodzili, byłaby to z ich strony czysta hipokryzja. Zresztą obie jego siostry również dość wcześnie próbowały swoich sił w show-biznesie. Na scenie pojawił się już jako siedmiolatek; w wieku kilkunastu lat zaczął pisać pierwsze scenariusze, a w 1999 r. zadebiutował w serialu "Luzik Guzik". Potem działo się różnie: był Jamisonem w zbierającej mieszane opinie "Osadzie" M. Nighta Shyamalana, Waltem w cenionej "Walce żywiołów", Jimmym w "Przeklętej", która stała się klapą finansową, ale dziś cieszy się sympatią w pewnych kręgach. Przyjął rolę w "Edukacji Charliego Banksa" i w "Adventureland" u boku Ryana Reynoldsa i Kristen Stewart. Głośniej zrobiło się o nim wraz z premierą komediowego horroru "Zombieland", gdzie wraz z Emmą Stone próbował przetrwać w świecie opanowanym przez zombie, ale prawdziwa sława nadeszła rok później, gdy do kin wszedł "The Social Network". I choć prywatnie Eisenberg z premedytacją unika social mediów, wcielił się w Marka Zuckerberga, współzałożyciela serwisu Facebook, za co otrzymał nominacje do Złotego Globu i Oscara. Statuetek wprawdzie nie zgarnął — w obu przypadkach ubiegł go Colin Firth za rolę w "Jak zostać królem" — ale za to mocno zaakcentował swoją obecność w branży i ściągnął na siebie uwagę kolejnych filmowców. Pojawił się więc u Woody'ego Allena w "Zakochanych w Rzymie", zagrał w "Iluzji" i został Lexem Luthorem w "Batman v Superman: Świt Sprawiedliwości" Zacka Snydera. Samo aktorstwo przestało mu ostatnio wystarczać. W 2022 r. zadebiutował jako reżyser, kręcąc "When You Finish Saving the World", opowiadający o relacji Evelyn (Julianne Moore), kobiety pomagającej ofiarom przemocy domowej, i jej syna (znany ze "Stranger Things" Finn Wolfhard), którego interesuje jedynie wirtualne życie i liczba lajków w internecie. Recenzje nie były wprawdzie zbyt entuzjastyczne, Eisenberg stwierdził jednak, że wyciągnął z tego pewną lekcję i w przyszłości uniknie podobnych błędów. Czy faktycznie? Wygląda na to, że tak, bo "Prawdziwy ból" zaskarbił mu znacznie większe uznanie zagranicznej krytyki. Eisenberg nie kryje, że nie podoba mu się, w jaki sposób filmowcy zwykle poruszają temat Holokaustu. Według niego nierzadko idą na łatwiznę, traktują temat powierzchownie, bo wiedzą, że i tak poruszą widzów. Do udziału w swoim "Prawdziwym bólu" namówił Kierana Culkina, który od lat pracuje, by udowodnić swój talent i nie dać sobie przypiąć łatki "brata Macaulaya" ("Kevin sam w domu"). Eisenberg i Culkin wcielają się w kuzynów z Ameryki, którzy przyjeżdżają do Polski, by w ten sposób uczcić pamięć zmarłej niedawno babci, poznać jej historię, zrozumieć, co przeżyła — i równocześnie próbują rozwiązać własne problemy, ukoić swój ból, odnaleźć sens istnienia. Skąd ten pomysł? Z Polską Eisenberg czuje się związany — bo choć wielu jego przodków wyemigrowało do Ameryki w 1918 r., niemal wszyscy ci, którzy zostali, zostali zamordowani podczas wojny. Dramatyczna historia rodziny od dawna budziła w aktorze ogromne emocje, dlatego postanowił przekuć je w film opowiadający o radzeniu sobie z traumą, pamięci o przeszłości i ciężarze historycznego dziedzictwa — tyle że pokazał to wszystko w dość oryginalny sposób. Aktor zdradził też, że sam ubiega się o polskie obywatelstwo i nie kryje, że bardzo zależy mu, aby kontakty polsko-żydowskie uległy wreszcie poprawie. A swój obraz nazywa wprost miłosnym listem do Polski . Przyjazd z ekipą filmową, by kręcić "Prawdziwy ból", nie był zresztą pierwszą wizytą Eisenberga w Polsce; w 2008 r. wraz z żoną przyleciał do nas, by odbyć sentymentalną podróż śladami swoich krewnych. Odwiedzili wtedy między innymi Krasnystaw w województwie lubelskim, stał tam bowiem dom, w którym w 1938 r. mieszkała jego rodzina. Miał nadzieję, że dzięki temu przeżyje pewne katharsis , poczuje emocjonalną ulgę — nic takiego się jednak wówczas nie stało. Ta podróż była ważna z jeszcze jednego powodu. Filmowa babcia, którą wspominają bohaterowie, zainspirowana została postacią ciotki ojca aktora, Doris . Eisenberg był z nią bardzo blisko, spędzali razem wiele czasu (przez pewien okres nawet u niej pomieszkiwał) i to dzięki niej dowiedział się o losach rodziny. Złożył wówczas obietnicę, że jeśli uda mu się odwiedzić Polskę, odnajdzie dom, w którym się wychowywała, i zrobi dla niej zdjęcie. Słowa dotrzymał.