Historia ycia i kariery Franciszka Brodniewicza - Gwiazda kina przedwojennej Polski

W czasach, gdy Polska była w przededniu wojny, nazwisko Franciszka Brodniewicza było na ustach wielu kobiet. Oceniano go jako przystojnego, dojrzałego i tajemniczego mężczyznę. Pensjonarki i matrony wypytywały, czy serce aktora jest już zajęte. W 1939 roku, Irka Kowalska z Poznania napisała list do redakcji 'Kina' z pytaniem, czy Brodniewicz jest żonaty. Przełożenie odpowiedzi na język, który usatysfakcjonuje Irkę, okazało się trudne. Przez długi czas niewiele było wiadomo na temat prywatnego życia aktora. Jego kariera śledzona była przez całą II Rzeczpospolitą. Zanim rozpoczął podbój ekranów filmowych, Brodniewicz rozwijał swój talent jako aktor teatralny. Występował w Teatrze Polskim w Poznaniu przed I wojną światową, a po niej można go było zobaczyć na deskach teatrów w Bydgoszczy, Poznaniu, Łodzi i Lwowie. Ostatecznie przeniósł się do Warszawy, gdzie zyskał rozpoznawalność w Teatrze Kameralnym, Teatrze Operetkowym, Teatrze Polskim i Teatrze Małym. Przed wybuchem II wojny światowej skupił się wyłącznie na grze aktorskiej w filmie. Produkcja 'Prokurator Alicja Horn' z 1933 roku zapewniła mu status gwiazdy kina. Brodniewicz zdobył tytuł 'wicekróla ekranów polskich' za swoją rolę, co zostało docenione przez magazyn 'Kino'. Rozwijał swój talent aktorski, zachwycając publiczność rolami w takich filmach jak 'Trędowata' (1936), 'Wiernej rzece' (1936) czy 'Doktorze Murku' (1939). Najwięcej satysfakcji przyniosła mu rola w 'Panu Twardowskim' (1936) ze względu na duże możliwości, jakie dawała. Brodniewicz wyznał, że preferuje role, w których może być autentyczny, nienawidzi za to nieprawdziwych postaci ze zmyślonych historii. Przed przyjęciem roli studiował scenariusz, by jak najlepiej wcielić się w postać. Ostatnim filmem, w którym zagrał, była produkcja 'Przez łzy do szczęścia', gdzie wystąpił u boku Mieczysławy Cwiklińskiej oraz Marii Żabczyńskiej. Wybuch II wojny światowej zakończył jego wielką karierę. Brodniewicz nie chciał grać w propagandowych filmach na rzecz okupanta, odmówił m.in. udziału w produkcji 'Heimkehr', krytykującej Polaków. Zamiast tego podjął pracę jako kelner, a potem kierownik sali w Warszawie. Tylko nieliczni wiedzieli o jego ukrywaniu Żydówki oraz pomocy uciekinierowi ściganemu przez gestapo podczas wojny. Mimo trudności, zwłaszcza finansowych, zapewniał wsparcie swojej rodzinie w Poznaniu. W 1924 roku poznał Helenę Thewsównę i rok później urodziła się ich córka Jadwiga Maria. Mało wiedomo o przyczynach zwłoki z ożenkiem i uznaniem ojcostwa. Nie spieszył się z zamążpójściem, trzymając rodzinę w Poznaniu podczas rozwoju kariery w innych miastach. Dopiero w 1930 roku odbył akt ślubu i uznania Jadwigi. Kilka miesięcy po ślubie ponownie opuścił rodzinę, aby skupić się na karierze. Pomimo tego, utrzymywał bliski kontakt z żoną i córką. Podczas wojny pisał listy do córki, obiecując spotkanie po zakończeniu działań. Pod koniec życia borykał się z problemami zdrowotnymi, angażując się w pomoc dla powstańców warszawskich. Istnieje wiele wersji na temat jego śmierci, jednak pewna jest data: 17 sierpnia 1944 roku. Wiadomość o śmierci Brodniewicza dotarła do rodziny po zakończeniu wojny. Jadwiga Brodniewiczówna próbowała swoich sił w aktorstwie, wyjeżdżając do USA jako Ada Kennedy. Zmarła w Polsce w 2012 roku.