Od stazysty do prezesa spedzi cae zycie w jednej firmie. Czy to dobry przykad

— Nike zawsze było kluczową częścią tego, kim jestem — oznajmia przyszły prezes w oświadczeniu. Zgodnie ze swoim profilem na LinkedIn, Hill rozpoczął pracę w firmie jako stażysta w dziale sprzedaży odzieży w 1988 r. i przez 32 lata pełnił różne funkcje. Podróż od stażysty do prezesa jest niezwykła i choć istnieje kilka przykładów w świecie korporacji, pozostaje ona stosunkowo rzadka. Inną podobną historią sukcesu jest ta Ursuli Burns, która pracowała jako inżynier mechanik na letnim stażu w Xerox w 1980 r. Począwszy od stanowisk związanych z rozwojem produktów i planowaniem, a skończywszy na roli asystentki zarządu i wiceprezesa, w lipcu 2009 r. została mianowana dyrektorem generalnym, stając się pierwszą czarnoskórą kobietą na czele firmy z listy Fortune 500. Nie jest to jednak powszechna ścieżka. To ryzykowne posunięcie — Nie sądzę, abym kiedykolwiek polecił któremuś z moich studentów pozostanie w jednej firmie przez całe zawodowe życie — mówi Thomas Roulet, profesor socjologii organizacji i przywództwa w Judge Business School na Uniwersytecie Cambridge. — Ogólnie rzecz biorąc, musisz zaakceptować fakt, że jeśli pozostaniesz w tej samej organizacji, możliwości rozwoju kariery będą niższe niż w przypadku przejścia gdzie indziej — przekonuje. Wynika to z faktu, że w szczególności w przypadku stanowisk dyrektorów generalnych, firmy mają tendencję do wybierania nowych, wyróżniających się osób z zewnątrz, wyjaśnia Roulet. — Są postrzegani jako motory zmian, jako ludzie, którzy mogą zrewolucjonizować biznes — dodaje. Ktoś, kto jest nowy w firmie, może sprawić, że potrzebna zmiana wyda się pracownikom realną, ekscytującą opcją, uważa Roulet. Zmiana pracy ma wiele zalet Zamiast pozostawać w miejscu, przenoszenie się między różnymi miejscami pracy może zwiększyć wynagrodzenie i perspektywy na przyszłość, powiedział. Kiedy próbujesz pracować dla różnych organizacji, budujesz także nową sieć kontaktów i czerpiesz pomysły od konkurencji, dodaje Roulet. Utrzymanie się w ramach jednej organizacji, aby dotrzeć do zarządu, jest szczególnie trudne dla osób ze środowisk defaworyzowanych. Awansowanie jest trudniejsze dla grup defaworyzowanych — Archetypy mają tendencję do powielania się w przywództwie — powiedział Roulet, dodając, że Hill nie różni się zbytnio od poprzedniego CEO Nike. Jeśli chodzi o przywództwo, większe szanse, by awansować, mają ci, którzy w jakimś stopniu przypominają poprzedników piastujących dane stanowisko. Taki pogląd utrudnia kobietom, osobom kolorowym, grupom osób niepełnosprawnych i wielu innym jednostkom osiągnięcie tej samej trajektorii awansu. — Tracisz więc okazję, nie masz takiej samej zdolności do innowacji, ponieważ jest to ktoś, kto potencjalnie miał takie same poglądy na te same kwestie — wyjaśnia Roulet.